Niek de Groot flikt het 'm weer

Lincoln Peirce is striptekenaar en werd beroemd door zijn cartoon 'Big Nate' ('Niek de Groot' in het Nederlands). Zijn cartoons verschijnen dagelijks in verschillende kranten in de Verenigde Staten. Met dezelfde personages en stijl heeft Peirce al een aantal boeken gemaakt; Niek de Groot flikt het ‘m weer is de tweede die bij ons verschijnt. Alleen al bij het bladeren valt het hybride karakter van het boek op: het wisselt in een ijltempo cartoons af met tekst.
Het verhaal wordt gedragen door twee verhaallijnen: Niek moet een geschiedenisproject maken met zijn aartsvijandin Gina en hij probeert het zonkbaltoernooi te winnen (zonkbal is een fictieve sport die op honkbal lijkt). Niets verloopt zoals Niek het zou willen en dat zorgt voor hilarische scènes. Het hoofdpersonage moet ook creatief zijn bij het oplossen van zijn problemen en wat hij ook bedenkt, het is grappig. Dat is een constante in het boek. Toch is dat niet de enige verdienste, de lezer krijgt, onder het mom van het geschiedenisproject, ook veel informatie over Benjamin Franklin. Niek raakt gefascineerd door deze Franklin en verwerkt belangrijke momenten uit diens leven in strips. Gina weigert om strips in het schoolproject te steken omdat die minderwaardig zouden zijn, maar op het einde blijkt dat juist die strips hen een goed cijfer bezorgen. Hier zien wij Peirce die duidelijk waardering vraagt voor zijn werk en die het imago van strips als minderwaardig wil tegengaan. Op het einde moeten zowel Niek als Gina inzien dat de ander ook goede eigenschappen heeft, iets dat zij in het begin sterk betwijfelden. Zij worden geen beste vrienden, maar beginnen elkaar te aanvaarden.
De tekst bestaat voornamelijk uit dialogen met korte zinnen. Een enkele keer is er een taalspelletje zoals met ‘iemand onder de duim hebben’: Niek krijgt een lijst met de spelers van zijn team, onder zijn duim vindt hij de naam van Gina, en omdat hij aanvoerder is denkt hij haar onder zijn duim te hebben. Er zijn twee soorten strips in het boek. De ene vertelt het verhaal van Niek door af te wisselen met de tekst, de personages zijn simpel getekend, er is meestal geen achtergrond, bewegingslijnen brengen dynamiek en de letters variëren naargelang hun functie qua stijl, grootte en plaats op de tekening. De tweede soort strip is simpeler dan de eerste, de personages zijn karikaturen geworden, de illusie ontstaat dat ze op gelijnd papier zijn getekend door Niek, zij zitten buiten de verhaallijn, vertellen over Benjamin Franklin, episodes uit het verleden of weetjes over andere personages. De schutbladeren bestaan ook uit zulke tekeningen met allerlei doe-activiteiten.
Het is een hele prestatie van Peirce om zo’n constante afwisseling tussen woord en beeld toch heel vlot en grappig te brengen. Dit is dan ook een geslaagde vermenging van strip en tekst. [Sahra Correia]