Politie

Nadat zijn stiefzoon hem drie kogels door het hoofd en de borst heeft gejaagd, neemt Harry Hole een time-out en gaat hij lesgeven aan de politieacademie. Privé gaat het hem ondertussen voor de wind: hij woont samen met zijn grote liefde Rakel, die hij zelfs ten huwelijk vraagt, en stiefzoon Oleg kickt af in Zwitserland. Zelfs de alcoholdemon zwiert niet even met zijn staart. Maar Harry zou Harry niet zijn, mocht hij niet beginnen twijfelen. ‘Harry wist niet hoe iemand hem gelukkig kon maken. Misschien naderde dat punt nu, het ontwaken, dat brandende onbarmhartige daglicht. De werkelijkheid. Waar alles zoals vroeger werd. Koud, hard, eenzaam… Een ziekte, een vleesetende bacterie die alles in zijn leven verteerde wat zelfs de alcohol niet helemaal onder controle kon houden en waarvan hij nog steeds niet wist wat het was.’
Dan worden er een aantal politiemensen op gruwelijke wijze vermoord, telkens op de plaats delict van een niet-opgeloste moord en telkens maken de slachtoffers deel uit van het onderzoeksteam van de betreffende vroegere moord. Elke beschikbare rechercheur wordt ingezet, maar het lukt de politie niet om de dader te vatten. Daarom stelt Gunnar Hagen voor om het onderzoeksteam in kleinere groepjes op te delen om meer ruimte te geven aan alternatieve ideeën. Want er is geen enkel spoor, er zijn geen verdachten en geen aanknopingspunten voor een motief voor de politiemoorden. En voor de oorspronkelijke moorden was er waarschijnlijk een seksueel motief en waren er een aantal technische sporen, maar geen ervan wezen naar een bepaalde verdachte. Holes ex-getrouwen bundelen hun expertise en blijven zonder autorisatie maar beter uit het zicht van het officiële onderzoeksteam. Het is een kwestie van tijd voor ze Harry Hole mee betrekken. ‘Want Harry is nu eenmaal overdreven ijverig en ziekelijk bezeten van het ophelderen van een moord.’
In Politie ontmoeten de fans van Jo Nesbø heel wat oude bekenden. Zoals profiler-psycholoog Arne Stale die de politie heeft verlaten, nu als therapeut werkt en (nogal voor de hand liggend) een van de verdachten op zijn sofa krijgt. De corrupte commissaris Bellman die in een dubieuze symbiose leeft met zijn jeugdvriend Truls Berntsen (ook een van de verdachten) overleeft de storm, op naar een volgend deel. Nesbø slaagt erin de spanning het hele boek aan te houden door regelmatig de verdenking op een ander personage af te schuiven. Holes verkrachtingsfantasieën over een stalkende studente heeft het verhaal echter niet nodig, een faux pas die we de schrijver willen vergeven als hij de volgende keer beter doet.
[Myriam Bellens]