Meisje van Mars

Zoals alle boeken in de reeks 'Slash' is ook Meisje van Mars gebaseerd op een levensverhaal. De kleine Evert speelt het liefst met meisjes én met meisjesspeelgoed. In de kleuterklas trekt enkel de poppenhoek hem aan en hij voelt zich het best in de rol van moedertje. Onder de douche op de camping kijkt hij met afgunst naar het mooie lichaam van zijn vriendinnetje, niet ontsierd door een piemel. Als Evert zeven is, speelt hij stiekem met barbiepoppen en verkleedt hij zich wel eens als meisje. Hij raakt gefascineerd door sierlijke gestaltes als Ariel en Madison in De kleine zeemeermin en Splash, twee films waarin transformatie een hoofdrol speelt. Ook de elegante Mary Poppins wordt zijn idool. Dan al beseft hij wat hij werkelijk wil: een meisje zijn. Van dan af begint ook zijn lijdensweg. Bij zijn ouders vindt hij geen gehoor. Zijn vader neemt hem mee op voetbaltraining, zijn moeder stopt zijn tengere, fijne lijf in stoere jongenskleren. Evert zwijgt dus, ook al blijft hij signalen uitzenden.
Zolang hij op de basisschool zit, aanvaarden de kinderen hem. Maar op de middelbare school beginnen de pesterijen, vooral nadat hij zich in een brief aan klasgenootje Simone als genderdysfoor geout heeft. Zij leest zijn brief voor op de speelplaats. De dagelijkse pesterijen die daarop volgen en die hij thuis verzwijgt, leiden tot een zelfmoordpoging, die hij ook verzwijgt. De hints bij zijn ouders hebben een averechts effect, maar bij vriendin Mirjam en de transseksuele Jefke vindt hij wel gehoor. Jefke leent Evert zijn pruiken en kledij, Mirjam neemt hem mee uit. Dat maakt hem gelukkig en geeft hem meer zelfvertrouwen. Na een paar vreselijke jaren, begint Evert aan de kappersschool. Hij voelt er zich meteen aanvaard. Een leerkracht krijgt ook zijn ouders zo ver dat ze een verkennende procedure in het ziekenhuis starten. Uiteindelijk gaan ook zij akkoord met de fysieke gedaanteverandering van Evert naar Evy. Vanaf dan verlegt de focust zich naar de details van de transformatie, en naar de euforie van Evy tussen al de pijn door. De spiegel, in het verhaal een krachtig symbool voor haar onvrede, laat eindelijk een mooie, gelukkige Evy zien.
Dit ongewone levensverhaal grijpt aan door de rechttoe rechtaan stijl. Anna Woltz giet Vicky Janssens relaas in een vlot en gedetailleerd verslag. Het verhaal in de ik-persoon verhindert wel een diepere inkijk in de gevoelens van de ouders en zus, en in de reacties van ‘hun’ buitenwereld. Zo’n tweede invalshoek was nuttig en interessant geweest om een volledig beeld te krijgen, vooral ook omdat precies de reacties van die buitenwereld de ouders afschrikken. De uitdieping had de overbodige, cursief gedrukte tips die Vicky tussendoor aan de lezer geeft, kunnen vervangen. Daar tegenover staat de gedetailleerde reactie van Evy’s vrienden en vijanden en die is zowel eenvoudig, ontroerend als verbijsterend. De titel Meisje van Mars is een rake toespeling op John Gray’s bestseller Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus. Woltz' verslag overtuigt de lezer dat Evy en Vicky gewoon op aarde thuishoren. [Jet Marchau]