Weerwolf(n)achtbaan

Na een eerdere samenwerking met pretpark de Efteling voor het boek Raveleijn komt Paul van Loon opnieuw aanzetten met een verhaal dat zich nagenoeg volledig in dit park afspeelt. Deze keer zijn het Dolfje, Timmie, opa Weerwolf en neef Leo die de hoofdrollen vertolken. Het viertal moet ’s nachts terug naar de Efteling, nadat Dolfjes vriendinnetje Noura ontvoerd is tijdens een schoolreis. Daar komen ze heel wat vreemde wezens tegen. Het park is immers tot leven gekomen. Al snel beseffen ze dat Noura ten prooi gaat vallen aan ‘De Nacht van de Macht van Acht’. Tijdens deze bijzondere nacht zullen zeven heksen de achtste tot leven wekken met de botten van Noura. Intussen worden opa en Leo belaagd door het spookschip ‘De Vliegende Hollander’ en de draak van de attractie ‘Joris en de draak’. Dolfje en Timmie ondervinden op hun beurt veel moeilijkheden met de sprookjesfiguren uit het Sprookjesbos.
Het valt op dat van Loon zich uitstekend van zijn taak gekweten heeft om dit verhaal vulling te geven met de nodige Efteling-materie. Nagenoeg alle plaatsen, figuren en attracties zijn ook werkelijk bekend uit het park. Lezers of voorlezers die van de Efteling houden zullen het bijzonder leuk vinden dat er zoveel te herkennen valt in dit boek. Men hoeft zich dus niet te ergeren aan onjuistheden of nieuw gecreëerde figuren in dit verhaal. Sterker nog: verschillende belangrijke en typische sprookjesfiguren uit het park passeren de revue: Langnek, Repelsteeltje, Klein Duimpje… Het geheel komt dus zeker niet geforceerd over. Daarbij wordt er gekozen om alle bestaande karakters apart te houden en zo min mogelijk te laten ageren met elkaar.
Ook de illustraties benaderen zeer goed de figuren uit het park. Hierdoor treedt een nog grotere herkenbaarheid op. Illustrator Hugo van Look zorgt voor een prima aanvulling en heeft hier dus knap werk verricht. Slechts af en toe wordt er een loopje genomen met de werkelijkheid, maar dit is zo miniem dat het helemaal niet storend overkomt.
De kaft van het boek is erg aantrekkelijk en valt meteen op door de ‘bewegende’ illustraties. Als het boek heen en weer wordt bewogen, verschijnen er afwisselend Noura en een heks op een bezem. Ook de ogen van Langnek blijken echt te loeren, net zoals dat in het park het geval is.
Weerwolfnachtbaan leest zoals elk ander boek van van Loon: korte hoofdstukken, makkelijke zinnen, de nodige humor en veel spanning zijn de vaste ingrediënten van zijn succes. Dat is ook deze keer niet anders. Hierdoor mag verondersteld worden dat ook dit boek een gegarandeerd succes wordt. De plot wordt daarbij op een bijzonder slimme manier opgebouwd; afwisselend wordt er overgeschakeld naar de verhaallijn van Dolfje en Timmie enerzijds en die van opa en Leo anderzijds. Door de verhaallijn te onderbreken op een kantelmoment wordt de spanning prima vastgehouden. Een trucje dat wel meer wordt toegepast in deze boekenreeks. Eentje dat echter werkt!
Van Loon kent intussen het klappen van de zweep en weet hoe hij een jong lezerspubliek moet boeien. Dit boek bewijst dat nog maar eens.
[Kristof Sas]