In hechtenis

*****

In quarantaine zitten is geen pretje, maar in hechtenis zitten omdat het leeggebloede lijk van je buurman in je schuur werd gevonden en jij van de moord wordt verdacht, is ook niet alles. Wie dus troost vindt in de gedachte dat het altijd erger kan, moet in lockdowntijden bij Nicci French zijn. In de nieuwe thriller van het schrijverskoppel uit Sufolk wordt een vrouw wakker in de gevangenis en die blijkt met haar dikke stalen deuren, boertige bewakers en in het midden van de nacht gillende medegevangenen vooral ‘ontzettend gevangenisachtig’. Toch lijkt het erop dat de penitentiaire inrichting waarin Nicci Gerrard en Sean French hun onfortuinlijke hoofdpersonage Tabitha droppen, veeleer gebaseerd is op ilms en series over het onderwerp dan op diepgravende research over het Britse gevangeniswezen. Om niet te zeggen dat het literaire echtpaar zich weleens aan een cliché bezondigt. Zelfs de obligate douchescène ontbreekt niet in deze whodunit met een opgesloten hoofdpersoon, die in haar zoektocht naar de dader niet uitsluit dat ze zelf de keel van haar dorpsgenoot heeft doorgesneden. Het probleem is dat ze zich door haar depressie en de medicijnen die ze daarvoor slikt, nauwelijks iets herinnert van de dag van de moord. Een verteller met geheugenverlies en beperkte toegang tot informatie: het is niet de enige kunstgreep die Gerrard en French nodig hebben om de

MARK KOHN

spanning strak te houden in hun zoveelste samenwerking, maar net als de vele clifhangers waar ze hun lezers op het einde van elk hoofdstuk aan laten bungelen, werken de narratieve handigheden wel. Het duo zal met deze toevoeging aan hun thrillerbibliograie geen prijzen voor inventiviteit winnen, maar na ruim twintig jaar gedeeld schrijverschap hoeft niemand hun nog te leren hoe je een lezer bij zijn nekvel door 400 pagina’s spannend speurwerk sleurt. Bovendien schuilt de originaliteit in Nicci French-thrillers doorgaans niet in de plot, maar in de maatschappelijke achtergrond van de personages. Tabitha is een onaantrekkelijke, onverzorgde en sociaal onaangepaste jonge vrouw. Het mens

combineert okselhaar (!) met een knoert van een autoriteitsprobleem, en het schrijvende echtpaar toont genadeloos aan hoe al die dingen ertoe bijdragen dat de politie, het gerecht en de advocatuur haar bijna als vanzelf als de schuldige beschouwen. Wanneer Tabitha’s proces uiteindelijk van start gaat, blijkt ook dat de auteurs wel degelijk iets te zeggen hebben over de tekortkomingen van de hedendaagse rechtspraak. Door een compleet onervaren persoon in een omgeving vol vreemde tradities – in Engeland doen ze het nog met pruiken – en heel specifieke omgangsvormen te plaatsen, doen Gerrard en French opnieuw een beroep op een klassiek vertelprocedé, maar ze gebruiken het wel om, soms op komische wijze, bloot te leggen hoe een proces met een volksjury niet noodzakelijk de e ciëntste manier is om iemands schuld of onschuld te bepalen. De grote sterkte van de Nicci French-boeken – of het nu om delen uit hun Frieda Klein-reeks of om standalones zoals deze gaat – blijft de manier waarop ze sociaal-maatschappelijke thema’s vlot weten te verwerken tot e ciënte thrillers waar je, voor je het goed en wel doorhebt, enkele uurtjes van je nachtrust voor hebt opgeo erd. Dat de ontknoping van ‘In hechtenis’ uit de lucht komt gevallen, is niet eens zo’n groot probleem, want op dat moment zit je al zo lang op het puntje van je stoel dat je vergeten bent dat die ook een rugleuning heeft. Om een quarantaine mee door te komen zijn er slechtere partners dan Nicci French, maar je moet dan wel hopen dat de maatregelen snel versoepelen, want de twee zijn zo bedreven in hun vak dat het verhaaltje altijd sneller uit is dan je denkt.