Een weerwolf in de leeuwenkuil

Een weerwolf in de leeuwenkuil is het nieuwste deel in de serie over de jongen Dolfje die bij volle maan in een weerwolf verandert. Het boek begint nogal geheimzinnig: er is iets met Noura, maar Dolfje wil het zich niet herinneren. Kort erna wordt Dolfje in zijn gedaante als weerwolf door een olifant tegen een boom geslingerd en van dan af kan Dolfje zich niets meer herinneren. Als Dolfje de volgende ochtend niet in zijn bed ligt, slaat zijn familie alarm. Gelukkig herinnert Timmie zich dat als Dolfje boos of verdrietig is, hij in de buurt van echte wolven wil zijn. Echte wolven zijn er in de dierentuin en daarom trekken ze naar de Durvers' Zoo om Dolfje te zoeken. In de late namiddag trekt Daniël Durvers, de zoon van de dierentuindirecteur, naar zijn boomhut de Leeuwenkuil. Daar ontdekt hij Dolfje. Samen met zijn zus Suzina houdt hij Dolfje verborgen, want hoewel Dolfje zijn geheugen kwijt is, voelt hij wel aan dat hij beter verborgen kan blijven. De kinderen dopen de vreemde jongen Ralfie. Tijdens Ralfies verblijf in de dierentuin vindt er net een grote bijeenkomst plaats van 333 dierentuindirecteuren. Allen zijn ze op zoek naar het MBD, het Meest Bijzondere Dier. Tot Ralfies grote ontzetting verandert hij die nacht in een wolf.

In dit deel voert Paul van Loon een aantal nieuwe figuren ten tonele. Eigenlijk gaat het om de figuren uit de serie 'de Leeuwenkuil', een andere reeks van Van Loon over Daniël en Suzina die in een dierentuin wonen. In het nawoord legt de schrijver uit hoe hij op dit idee is gekomen. De samensmelting van de twee reeksen heeft gevolgen voor de illustraties. Daniël tekent zelf stripverhalen en zijn hoofdpersonage, Pelikaanman, kruipt vaak onverwacht in zijn hoofd. In plaats van Daniëls gedachten neer te pennen, laat van Loon ze weergeven in een stripplaatje.

De andere figuren uit de 'Dolfje Weerwolfje'-reeks worden wat naar de achtergrond verdrongen. Gekke papa met zijn olifantenmuts en Leo met zijn spraakgebrek komen nauwelijks aan bod. De aanwezigheid van de Vrogul is moeilijker te situeren als je Zilvertand (Elzenga, 2001) nog niet las. In datzelfde boek kon Dolfjes weerwolvenfamilie Dolfje nog opsporen via zijn geur, nu herkent Leo zijn neefje niet omdat hij andere kleren aan heeft. Toevallig? Is het ook niet wat toevallig dat de doodsbange weerwolf het gebouw invlucht waar net de dierentuindirecteuren vergaderen? En laat hij nu net de deur van hun vergaderplaats opentrekken... Een weerwolf in de leeuwenkuil is leuk voor jonge lezers, maar het is zeker niet het beste boek uit de serie. [Natascha Coene]