De moordclub (op donderdag)

Wie is Richard Osman ook alweer? Met zijn zware hoornen bril is Richard Osman (1970) een bekend BBC-gezicht. Architect van de kennisquiz Pointless, waarin hij optreedt als aangever annex jurylid. Voorts druk met comedy: teksten schrijven, shows produceren, af en toe aansluiten bij een humoristisch panel. Sinds kort is hij ook thrillerauteur, zoals meer Bekende Britten. Zojuist is zijn debuut in vertaling verschenen: De moordclub (op donderdag) (Cargo; € 20,99). In Engeland schoot het boek pardoes naar de top van de hitlijsten, maar ik vraag me bezorgd af: is dit geen geriatrisch proza? Aangeprezen door de Nederlandse uitgever als 'een perfecte mix van Agatha Christie en Hendrik Groen'. Hm. Daar is het leven misschien net iets te kort voor.

Maar oké: Britse comedy, fan van, toch maar eens proberen dan. Het draait allemaal om de bewoners van het luxe resort Coopers Chase, nabij een voormalig klooster in het glooiende landschap van Kent. Je kunt er terecht na je 65ste, en de ruim bemeten appartementen worden omgeven door een zwembad, een deftig restaurant en een gemeenschappelijke tuin waar bowls wordt gespeeld, hun petanque, zeg maar. Vanaf het middaguur vloeit de wijn er rijkelijk, flink flirten doen ze er ook nog, het leven is goed in deze seniorengemeenschap. Doorgaans mag de gepeperde huurrekening naar de kinderen.

Elke donderdagmiddag verzamelen vier van deze luitjes zich in de Legpuzzelzaal van het activiteitencentrum: Ibrahim (psychiater in ruste), Ron (oud-vakbondsman), Elizabeth (schimmige achtergrond maar het zou weleens MI-5 kunnen zijn) en nieuwkomer Joyce (oud-verpleegkundige). Wat ze doen, is het doorspitten van de map 'cold cases' van oud-inspecteur Penny. Zijzelf is er niet bij, want Penny - de beste vriendin van Elizabeth - ligt al een tijdje in coma in het verzorgingstehuis.

Dan grijpt er een moord plaats in het dorp. En niet veel later nog een. Slachtoffers zijn de aannemer en de projectontwikkelaar van Coopers Chase - ze wilden het complex flink uitbreiden. Zo krijgt de moordclub (op donderdag) een heuse zaak in de schoot geworpen. Dat laten ze zich geen twee keer zeggen, dat spreekt.

Natuurlijk is dit niet een thriller die gestuwd wordt door actie, nee. Het gaat om de gevatte dialogen, de onverenigbare personages in dat rusthuis, de wil om er nog wat van te maken. Heel Brits, heel oldskool en eigenlijk heel goed gedaan. 'A cosy crime caper', sprak de Britse pers, een 'knus misdaadverhaal vol capriolen'. Zal vast een BBC-serie worden.

Meer feelgood komt uit Zweden: Angstige mensen (Volt; € 21,99) van Fredrik Backman. Wie is Fredrik Backman ook alweer? Hij schreef onder meer Een man die Ove heet (2013), ook verfilmd, over een boze buurman die toch blijkt mee te vallen. Ditmaal neemt Backman (1981) ons mee naar de dag voor Oudjaar in een Zweeds stadje. Het begin van een tragikomische thriller met in de hoofdrol twee agenten: Jim en Jack. Vader en zoon, werkzaam op hetzelfde bureau - geen goed idee. Gelukkig gebeurt er nooit iets in dat stadje, maar juist vandaag is er een bankoverval die uitloopt op een gijzeling. Paniek in de tent. En nu?

Zoon Jack: 'Sta je nou serieus 'Wat moet je doen bij een gijzeldrama?' te googelen?'

Vader Jim: 'Dat zou best kunnen, ja.'

Uiteraard zit het allemaal heel anders met die vader en zoon, de bankoverval, de gijzeling en de getuigen in wat we mogen omschrijven als een bijna dickensiaans kerstverhaal, dat streeft naar empathie. Inspecteur Clouseau niet te na gesproken, doorgaans is de combinatie van misdaad en humor een levensgevaarlijke koorddansact. Deze twee titels brengen het er verrassend aardig van af.