SuperDolfje

Er komt een nieuwe jongen bij Dolfje en Noura in de klas. Hij heet Gregor, is groot, heeft een gele haardos en stralende tanden. Bovendien lijkt het wel of hij een gloed om zich heen heeft. Gregor wordt al snel de lieveling van de hele klas, ook van meester Frans. Op den duur bepaalt Gregor zelfs wat ze tijdens de les gaan doen. Alle kinderen vinden dat natuurlijk geweldig, maar Dolfje en Noura zijn niet opgezet met Gregor. Gregor vindt hen namelijk ‘anders’ en daar houdt hij niet van. Dolfje en Noura schrikken ervan. Zou Gregor weten dat ze bij volle maan in weerwolven veranderen? Superdolfje gaat op onderzoek uit en komt tot de verrassende conclusie dat Gregor zelf een weerwolf is. Alleen verbiedt zijn vader hem om ’s nachts op uitstap te gaan, want ook hij vindt anders zijn verkeerd.
Net als in de andere boeken van de reeks ‘Dolfje Weerwolfje’ draagt Paul Van Loon ook hier waarden uit als verdraagzaamheid en anders mogen zijn. De boodschap ligt er trouwens vingerdik op. Herhaaldelijk lees je dat Gregor en zijn vader het anders zijn niet goed vinden. Uiteindelijk wreekt deze gedachte zich en toont van Loon aan dat je steeds jezelf moet blijven. Je afkomst mag je dus niet verloochenen, ook al vinden anderen dit niet oké. Het boek zou prima als aanzet kunnen dienen om in de klas rond het thema diversiteit te werken.
Superdolfje is geschikt voor lezers op niveau AVI E4. Zij zullen dit met het nodige plezier lezen. Van Loon slaagt er immers in om met korte en eenvoudige zinnen de spanning goed op te bouwen. Ook de vormgeving is aangepast: met opvallende kleuren wordt aangegeven wie er aan het woord is. Dit maakt het voor jonge lezers eenvoudig om het verhaal te volgen. De ontknoping is bovendien verrassend en niet al te voorspelbaar. Toch moet het gezegd dat het verhaal een vreemd verloop kent. Gregor leeft namelijk in tweestrijd met zichzelf: enerzijds wil hij geen weerwolf zijn omdat zijn vader het hem verbiedt, maar anderzijds wil hij dolgraag zichzelf zijn. Wanneer hij uiteindelijk aan zijn gevoelens toegeeft, wil zijn vader niets meer met hem te maken hebben. Gregor erkent dat hij geslagen werd door zijn vader, zodat hij bij volle maan niet durfde te veranderen. Omdat hij niet gelukkig was, wilde hij dat niemand het was en daarom deed hij zo raar tegen Dolfje en Noura. Nu hij geen vader meer heeft, kan hij terecht bij Moema en haar weerwolfwezen. Deze uitleg is vooral voor jonge lezers behoorlijk vergezocht en ingewikkeld.
De hoofdstukken zijn kort, waardoor het verhaal erg vlot leest. De lezer wordt zo tot het einde toe geboeid. Dit alles wordt aangevuld met een vlotte vertelstijl en een fantasierijke, avontuurlijke inhoud. Ook wie nog niet eerder boeken over ‘Dolfje Weerwolfje’ heeft gelezen, kan meteen volgen. Achteraan in het boek vinden de fans een grote foto van van Loon met de typische zwarte zonnebril, een tekstje over het ontstaan van het boek, een overzicht van de tot nu toe uitgegeven boeken en uitleg over de Dolfje Weerwolfje Club.
De kleurrijke, maar nooit echt griezelige illustraties zijn opnieuw van Hugo van Look. Hij slaagt erin om het verhaal uitstekend vorm te geven op een kinderlijke manier. Ook het kleurgebruik van de achtergronden speelt een belangrijke rol: illustraties met een donkerblauwe achtergrond duiden op de nachtelijke uitstappen van Dolfje en Noura, die met een rode achtergrond beelden de dromen van Dolfje uit en de prenten met zachte, pastelkleurige achtergronden ten slotte hebben te maken met het klasgebeuren, waarbij vooral Gregor centraal staat. De dromen van Dolfje vormen een aparte vertelling binnen het verhaal. Op deze manier ontstaat er een soort raamvertelling, waarbij de dromen een oplossing bieden voor Dolfjes problemen.
Leuk voor jonge lezers, maar zeker niet het beste boek uit de ‘Dolfje’-serie. [Kristof Sas]