Het meisje op de rots

In haar eerste boek, Terug naar Wharton Park, gaf Lucinda Riley geen blijk van een groot taalgevoel en het verhaal was er een van dertien in een dozijn. Een bladvullend niemendalletje, kortom.
Desalniettemin begon ik vol goede moed aan Het meisje op de rotsen en Riley’s schrijfkunsten zijn erop verbeterd: de auteur valt minder in herhaling en slaagt er zelfs in een zekere schwung te lanceren. Van tijd tot tijd laat ze Aurora aan het woord. Een goede keuze, want dit personage maakt je nieuwsgierig en zorgt ook voor meerdere perspectieven: ze biedt een inkijk in het verleden (hoe het zover heeft kunnen komen?) en het heden (welke haar zit er nu in boter?) en tegelijkertijd kan ze als een alwetende verteller beide tijdskaders becommentariëren. In dit nieuwe boek voert Riley ook meer personages op; hierdoor slaagt ze erin het verhaal ietwat complexer te maken.
Wat betreft het verhaal blijft de lezer echter op zijn honger zitten. Ondanks enkele leuke ideeën (zoals Aurora’s intermezzo’s) is het verhaal bedroevend voorspelbaar. Riley begint immers met een cursief voorwoordje van Aurora. Zij belooft ons een verhaal te vertellen dat een eeuw geleden startte. Het vervolg is een toch wel lijvig boek dat tussen heden en verleden schippert. Het verleden behandelt (de vooravond van) de Eerste Wereldoorlog en de gevolgen ervan. Dit wil zeggen: je klutst een Russische ballerina, de Russische revolutie, de Britse upper class op buitenlandse missie, een vermiste soldaat, een soldaat met een posttraumatische stoornis bij elkaar. Je voegt er een trouwe, zelfredzame dienstbode en een weeskind aan toe, en klaar is kees. Het heden is niet zoveel spannender. Hier gaat het over Grania Ryan, een jonge schone die pas haar kindje verloren heeft. Ze blijkt haar aanstaande in New York achtergelaten te hebben om zich bij haar moeder in Ierland te verschansen. Tijdens een van haar dwalingen merkt ze een vreemd kind op dat op de kliffen balanceert. Niet lang daarna ontstaat er een band tussen haar, dit kind (Aurora) en de vader van dit kind. Grania’s moeder beziet dit aanvankelijk met lede ogen. In allerlei duistere bewoordingen laat ze haar dochter verstaan dat ze elk contact met deze mensen moet vermijden. Wanneer ze Aurora echter leert kennen, sluit ze het kind toch in haar hart. Het slot laat zich al raden... [Elke Beckers]