Oma boef

Is David Walliams de ‘nieuwe Roald Dahl’, zoals in veel (internet)recensies wordt beweerd? Op basis van Walliams' eerste boek, Joe Biljoen, vond ik dat wat te veel eer. Nu ligt Oma Boef voor me. Op het felrode omslag zien we een jongetje en een dame met witte krulletjes. Beide dragen een zwart maskertje en torsen een zak op hun rug. Om hen liggen allerlei sieraden en zelfs een kroon.
Oma Boef uit de titel is de grootmoeder van de elfjarige Ben. Elke vrijdagavond wordt Ben bij haar gedropt omdat zijn ouders naar Dansen met de sterren willen kijken op tv. Die bezoekjes zijn een ware kwelling: oma houdt veel van kool en slaagt erin dat te verwerken in alles wat ze klaarmaakt. In een bijna paginagrote illustratie wordt ze neergezet: ‘Oma was een oma zoals ze in boeken beschreven worden’. Niks boevigs aan, zou je denken, maar oma blijkt er een geheim leven op na te houden en sleept Ben mee in haar avonturen. Het helpt daarbij dat het Bens liefste wens is om loodgieter te worden. Zijn ouders willen intussen niets liever dan dat hij meedoet aan een danswedstrijd. Kortom, genoeg ingrediënten voor een doldwaas avontuur, dat een gevoelig einde kent. Er zijn belangrijke bijrollen voor de Engelse koningin en winkelier Raj, die we al kennen uit Walliams' eerdere boeken. De uitstekende vertaling is wederom van Roger Vanbrabant. Alleen is het vreemd dat ‘cardigan’ niet gewoon is vertaald door ‘vest’.
De vergelijking met Roald Dahl was bij Walliams' debuut De jongen in de jurk en het tweede boek Mr. Stink snel gemaakt, mede doordat de illustraties door Quentin Blake waren gemaakt, Dahls vaste illustrator. Verder zijn er overeenkomsten in de duidelijke indeling tussen goed en slecht, de enorme overdrijving en een voorkeur voor buitenissige en vieze gerechten. Dat alleen maakt van Walliams echter nog geen tweede Roald Dahl. Waar Dahl in zijn fantastische verhalen een eigen wereld creëert waarmee hij als het ware een extra betekenislaag creëert, en de boodschap er niet te dik bovenop legt, blijft Walliams dichter bij huis. Zijn verhalen hebben een realistische en herkenbare setting. Mede daardoor krijgt de boodschap — respect tonen voor ouderen en begrip kweken tussen ouders en kinderen — een wat moralistisch karakter. Zijn boeken zijn wel voor veel lezers toegankelijk door de grappige, originele vondsten, woordspelingen en overdrijving. De tekeningen van Tony Ross versterken het humoristische effect. De indeling in korte hoofdstukken, de vlotte schrijfstijl met veel ruimte voor dialoog en de ruime bladspiegel bevorderen die toegankelijkheid. [Tiny la Roi]