De Miss Marple verzameling : twaalf nieuwe Miss Marple verhalen

Het is natuurlijk wel een sympathiek idee. Omdat de Britse speurneus Miss Jane Marple al bijna honderd jaar de onontwarbare misdaadkluwen oplost in haar fictieve woonplaats St. Mary Mead, werd recentelijk aan een clubje vrouwelijke Angelsaksische auteurs van naam gevraagd een kort verhaal te schrijven in de geest van haar schepper Agatha Christie (1890-1976).

Die bundel is nu in het Nederlands verschenen onder de titel Miss Marple - Twaalf nieuwe mysteries (The House of Books; € 23,99; vertaling Annemarie de Vries). Licht amusement, maar voor het zomerseizoen onderhoudend genoeg.

Miss Marple is een zelfverklaarde oude vrijster van een zekere leeftijd die ongevraagd haar neus in andermans zaken steekt. Dat maakt haar tot de amateurdetective aan wie de agenten van dienst zich regelmatig kapot ergeren, maar als zij er even niet uitkomen mogen ze haar evenzogoed graag consulteren.

Terecht, want er is in honderd jaar geen zaak geweest die Miss Marple niet wist te ontrafelen en het is heus niet altijd de butler die het heeft gedaan. Tegenwoordig heet dat wel: ze heeft de female gaze, de vrouwelijke blik. En die is nét even anders.

Miss Marples geheime wapen: ze maakt handig gebruik van onderschatting bij de tegenstander. Met niet zelden een breiwerkje op schoot loert ze in het rond, analyseert en deduceert ze, snuffelt ze altijd in de klerenkast van de overledene, pikt ze de post mee op zoek naar aanwijzingen en gedurende het lopende politieonderzoek zegt ze zelden iets, of het zou een strikvraag moeten zijn, maar nippend aan een kopje thee of een glaasje sherry ('Nooit voor de lunch') kun je haar ogen al zien twinkelen.

Wij weten dan genoeg.

En wat ook wel grappig is: Miss Marple kent zo haar antipathieën jegens dikdoenerij van veel te rijke Britse adel, snoevende gepensioneerde generaals of geëxalteerde actrices, waar het in die boekjes - Agatha Christie liet haar vanaf 1927 verschijnen in twintig romans en twaalf korte verhalen - doorgaans van wemelt ('Miss Marple mocht hem meteen niet'). Nee, over het morele gehalte van de mensheid heeft ze zich nooit veel illusies gemaakt. Zo kennen we Miss Marple ook uit de talloze speelfilms en tv-series die op haar personage zijn gebaseerd.

Een glimlach valt dan haast niet te onderdrukken.

Ook in deze nieuwe bundel is Miss Marple niet het zonnetje in huis. Ze ontmaskert tot ieders verbijstering een oud-klasgenoot als moordenares, ze staat de dominee bij als diens huishoudster levenloos wordt aangetroffen en in de episode Miss Marple verovert Manhattan zet ze - hoewel slecht ter been - het complete theaterdistrict van New York op stelten.

De inzendingen van auteurs als de Amerikaanse Alyssa Cole, de Schotse Val McDermid en de Britse Lucy Foley ontlopen elkaar in kwaliteit niet veel, en je proeft altijd het plezier waarmee de verhalen op papier zijn gezet. Allemaal realiseerden ze zich vast: wel even je best doen, want Agatha Christie kijkt over je schouder mee (om van de altijd zo nieuwsgierige Miss Marple zelf maar te zwijgen).

En nu we toch al zijn ondergedompeld in nostalgie kunnen we het 'nieuwe' bundeltje over een populaire Franse gentleman-inbreker er ook nog wel even bij pakken: De bekentenissen van Arsène Lupin (Oevers; € 20; vertaling Lidewij van den Berg en Sandra Verhulst).

In negen korte verhalen blikt de sympathieke protagonist - een soort Franse rivaal van Sherlock Holmes - terug op zijn turbulente loopbaan. Oorspronkelijk verscheen deze stapel schelmenromans van de Franse auteur Maurice Leblanc (1864-1941) tussen 1907 en 1936, maar Lupin werd recentelijk nieuw leven ingeblazen door de gelijknamige Netflix-serie die er losjes op gebaseerd is. Mooi dat creaties als Miss Marple en Arsène Lupin zo tijdloos blijven.