Ooit, ergens

Een kind is geschokt door een berg afval op straat. Hoewel de meeste volwassenen het kind proberen te ontmoedigen, slaagt het erin op de plek van het afval een bloemen- en groentetuintje te maken. Met de hulp van vriendjes, en na het overwinnen van tegenslag. 

De tekst van dichter Amanda Gorman is niet echt makkelijk en wijkt af van het doorsnee prentenboek. In plaats van een verhaal over kindje X of Y, spreekt ze de lezer rechtstreeks aan: “Jou is verteld dat dit geen probleem is. Maar je weet zeker dat er iets mis is.” Hoewel er op zich geen moeilijke woorden in gebruikt worden, vraagt het boek heel wat duiding van een volwassene. Tussen tekst en illustratie moet je samen met je kind nog een brug slaan, naar wat er mis is, bijvoorbeeld. Maar dat maakt het boek natuurlijk juist rijk. Het reikt je gespreksstof aan over het belang van kleine dingen, hoop, tegenslag, blijven proberen, samen in iets geloven en samenwerken. Allemaal zeer waardevol, maar de stijl waarin het gebracht wordt is een tikkeltje Amerikaans.

De illustraties dragen in grote mate mee aan het verhaal. In een mix van viltstift en collage, tegen een witte achtergrond, maak je mee de beweging van een afvalberg naar een kleurrijk tuintje.