De kliniek

Stephen King is inmiddels 76, maar dat belemmert hem niet om andermaal de bestsellerlijsten te bestormen. Nu is er weer een collectie korte verhalen verschenen onder de titel Duistere zaken (Boekerij; € 24,99; vertaling Annemarie Lodewijk), die al een paar weken stevig in de toptien 'Spanning' van de CPNB verkeert.

De oorspronkelijke Amerikaanse titel is eigenlijk nog beter: You Like It Darker - zo van: dus jullie willen het nog duisterder? 'Nou, ik ook', pochte hij er op zijn X-account achteraan. Om de spanning nog wat op te voeren verklaarde hij dat hij zijn verhaal 'De dromers' zelf zo eng vond dat hij 'er 's nachts niet aan durfde te denken'.

Haha, handelaartje hoor, Stephen King. Het is hem vergeven.

Feit blijft dat Duistere zaken een fijne en fantasierijke collectie korte en iets langere verhalen is, met overkoepelende thema's als het noodlot, de sterfelijkheid waaraan niemand ontsnapt (of juist wel, in deze bundel? Niets verklappen!), en de onmacht van de mens in het vinden van geluk. Vrij existentieel allemaal, met de nodige vleugjes horror en bovennatuurlijke aspecten.

Toch gaat de wisselbokaal voor de meest morbide scène van het jaar nu eens niet naar Stephen King. Die prijs moet wel gaan naar Helen Fields voor de opening van haar nieuwe thriller De kliniek (Ambo Anthos; € 22,99; vertaling Yolande Ligterink).

Nu hadden we in deze krant Helen Fields onlangs nog als Weekendgids in het Magazine. De voormalige Londense advocaat maakte een montere indruk, ging op alle vragen in, ze bleek een meer dan dankbaar onderwerp voor een interview.

Uiteraard ging het ook over haar speurdersduo Luc Callanach en Ava Turner bij de Schotse politie, haar zevendelige succesreeks. Connie Woolwine kwam ook even ter sprake, haar nieuwste personage, een Amerikaanse forensisch psycholoog met het vermogen om zich volledig in de gedachtegang van daders te verplaatsen.

Na De schaduwman (Nederlandse editie: 2023) speelt Woolwine andermaal de hoofdrol in De kliniek, vernoemd naar een top secret, extra beveiligde inrichting voor geesteszieke criminelen. De forensisch psycholoog arriveert per helikopter, en ziet 'een grote watervlakte, die de talloze tinten grijs van de hemel weerspiegelde. In de verte verhulden wolken de bergtoppen. Daartussen stond een gebouw met drie vierkante torens - de hoogste in het midden waarnaast al het andere nietig leek.'

Een schrik aanjagend gebouw, alsof we in Tolkiens Mordor zijn beland. Voorheen heette het Charles Horatio Parry Instituut voor Rehabilitatie en Krankzinnige Misdadigers, en tegenwoordig wordt het gewoon 'de kliniek' genoemd.

Grappig detail: Helen Fields weigert te vertellen waar deze inrichting staat, dus blijft het gissen: Schotland? Engeland? Wales? Zwitserland? We zullen het nooit weten, zo geheim is deze locatie. Goed bedacht.

Eenmaal binnen wordt het er niet beter op. Woolwine is ingevlogen om zich te buigen over een vermoorde verpleegster, Tara Cameron. De dader zou zomaar een gedetineerde kunnen zijn. Maar wat het zo gruwelijk maakt, is dat de buik van het zwangere slachtoffer is opengesneden en haar vrucht - een zuigeling van 38 weken - uit de baarmoeder is gehaald. Niet veel later volgt de eerste eis om losgeld.

Het kindje, dat Aurora zou gaan heten, heeft hooguit vijf dagen te leven, dus Woolwine - geholpen door de Londense inspecteur Brodie Baarda - heeft geen tijd te verliezen, en besluit undercover te gaan in deze levensgevaarlijke populatie. Onder psychopaten, zo had dit boek ook kunnen heten. Of, om met Stephen King te spreken: dus jullie willen het nog duisterder? Nou, Helen Fields ook. Niet voor de zwakken van maag, deze claustrofobische thriller, die desondanks inmiddels hoog in de bestsellerlijstjes staat.