De ravenjongens

De ravenjongens is het eerste boek uit een nieuwe fantasyreeks van Maggie Stiefvater. Het verhaal speelt zich af in Henrietta, een klein maar bijzonder stadje. Het barst er immers van historische energielijnen, leylijnen genaamd, die spirituele plaatsen met elkaar verbinden en magische gebeurtenissen veroorzaken. Het is ook de plaats waar Blue Sargent opgroeit, te midden van haar vrouwelijke familieleden, die bijna allemaal helderziende gaven hebben. Al van kleins af aan is Blue voorspeld dat haar ware liefde zal sterven wanneer ze hem kust. Blue heeft daar nooit echt van wakker gelegen. Dit verandert echter abrupt tijdens de nacht van Sint-Marcus, wanneer ze de dode ziel van een ravenjongen — een student van de dure privéschool Aglionby — ziet, wat impliceert dat hij binnenkort zal sterven. Bovendien betekent het iets heel bijzonders dat Blue als niet-helderziende een dode ziel kan zien: ofwel is Blue zijn moordenaar, ofwel is hij dus haar ware liefde... Wanneer even later de ravenjongen samen met zijn vrienden in haar leven opduikt en blijkt dat hij in Henrietta naar iets buitengewoons op zoek is, raken hun levens onherroepelijk met elkaar verweven en komt de magie van Henrietta voor de jongeren tot leven.
Stiefvater begint haar boek met een proloog die je onmiddellijk in het verhaal trekt: het onvermijdelijke, tragische lot van Blue, die haar ware liefde nooit zal kunnen kussen. De lezer voelt meteen dat het niet lang meer zal duren vooraleer dit gegeven problemen zal opleveren. In het eerste hoofdstuk tijdens de Sint-Marcusnacht, waar de magische wereld van Henrietta en Blues familie wordt geïntroduceerd, is het al zover en maak je kennis met de ravenjongen Gansey, om wie Blues leven zal draaien. Jammer genoeg zakt het beloftevolle verhaal bij ieder volgend hoofdstuk steeds verder in elkaar, en blijft er op het einde niet veel meer over. Dat komt eerst en vooral omdat Stiefvater er niet in slaagt om haar personages voldoende levensecht uit te werken. Gedurende het verhaal focust ze op verschillende personages en probeert ze hun gevoelens en drijfveren aan de lezer mee te geven. Ze doet dit echter op een slordige en inconsequente manier door vaak van de ene zin op de andere te wisselen van focus. Soms is het een hele tijd onduidelijk wiens gezichtspunt nu belicht wordt, wat inleving erg bemoeilijkt. Stiefvater schuift Blue naar voren als hoofdpersonage, maar zij komt veel te weinig aan bod en wordt haast overschaduwd door de vele medepersonages, van wie geen enkele echt uit de verf komt. Ook de voorgestelde fantasywereld is een verzameling van allerlei ongeloofwaardige, verwarrende gebeurtenissen. Het kost de lezer een heel aantal hoofdstukken vooraleer die er zicht op krijgt, en op die manier mis je heel wat. Stilistisch komt het boek soms gekunsteld over: vergelijkingen als 'ze zag er zo zacht uit als een gedicht in het gedimde licht' en zinnen als 'en dus kregen ze het voor elkaar om met opmerkelijke precisie bij elkaar te komen en op verkenning te gaan' staan een vlotte lezing in de weg. [Tine Verachten]