De brandende brug

Het kan voor John Flanagan niet eenvoudig geweest zijn om De ruïnes van Gorlan (Gottmer, 2007) het eerste boek in de 'Grijze Jager'-reeks, te evenaren. In dit boek bracht de schrijver nl. een prachtig fantasyverhaal over vriendschap, trouw, loyauteit, doorzettingsvermogen, (innerlijke) kracht, opgroeien, keuzes maken. De stukken werden uitgezet, klaar voor verdere avonturen. Het boek straalde een middeleeuwse sfeer uit, en de monsters waren niet van die aard dat ze onoverwinnelijk zijn, zelfs niet voor een eenvoudige Grijze-Jagerleerling.

In De brandende brug gaat Flanagan op de ingeslagen weg verder. Verrader Morgarath wil Araluen veroveren en wraak nemen op de aardwormen die dit de vorige keer verhinderd hebben, vooral dan op Halt, de mentor van Will. Deze laatste wordt er met zijn voorganger Gilan en met Arnaut, de vriend die samen met hem werd opgevoed en een ridderopleiding volgt, op uitgestuurd met een boodschap voor de bondgenoten van Celtica. Een tocht die niet zonder gevaren blijkt te zijn en hen recht in het web van de sluwe Morgarath zal drijven. Hoe ze zijn plannen weten te verijdelen, vormt het onderwerp van dit tweede deel uit de 'Grijze Jager'-serie: ook het derde deel, Het ijzige land, is inmiddels verschenen.

Met beperkte middelen wordt weerstand geboden, zodat de sympathie voor de underdog groot blijft. Een nieuw personage, Evanlyn, doet haar intrede en verhoogt de herkenbaarheid voor de meisjes onder de lezers: ze weet goed voor zichzelf op te komen, schijnt erg vertrouwd met het nochtans geduchte Grijze-Jagersgild, en blijft niet bij de pakken zitten wanneer nieuwe actie en planning noodzakelijk worden. En wat blijkt: zij is een koningsdochter, wat zij handig weet te camoufleren.

Het verhaal komt, net als het eerste boek, stapvoets op gang. Van zodra dat gebeurd is, krijgen we weer een fantastische ontwikkeling. Bijna filmisch, beeld na beeld, wordt het materiaal aangereikt. De afloop wordt op die manier wat doorzichtig, maar Flanagan eindigt met een cliffhanger die kan tellen en genoeg mogelijkheden biedt voor nieuwe ontwikkelingen.

Toch is de voorspelbaarheid groot en is het einde een beetje clichématig toch: de jonge snaak die het haalt tegen de ervaren krijgsman, met een list, die grondig wordt voorbereid. Oog in oog met het gevaar wordt ware heldenmoed tentoongespreid. Deze keer is er wél een kaart, die iets te veel aan Engeland doet denken, met in het noorden de Picta, in het land van de Scoti. De huurlingen, de Skandiërs uit het Noorden, komen regelmatig plunderen.

Maar John Flanagan schrijft onderhoudend, met goede sfeerbeelden, niet al te lang uitgesponnen gevechten, en duidelijke, herkenbare personages. Het goede zegeviert en de vriendschap en de trouw worden hoog in het vaandel gedragen. Een degelijk, spannend avontuur voor jonge lezers. [Walter Schoonbaert]