De geheime tuin

De geheime tuin is de vierde thriller van Toni Coppers met in de hoofdrol hoofdinspecteur Liese Meerhout van de cel Kunstcriminaliteit. Het boek speelt zich opnieuw af in Brussel, de woon- en werkplaats van Liese. De moord op een restauratrice van een schilderij is de eerste van een reeks van vier. Via het louche personage Vito Schillaccino kunnen ze gelinkt worden aan nog een andere moord, een bizar seksspelletje en een ongeluk. Het schilderij, dat geschilderd werd door een onbekende meester en op het eerste gezicht niet veel waard is, speelt de hoofdrol. Met de hulp van haar vriend, de antiekhandelaar Simon de Vere, ontdekt Liese dat het schilderij een overschilderde Botticelli is, die een jaar geleden werd gestolen in Firenze. De kunstsmokkel, een circuit van buitenlandse huishoudslaven, de excessen van Europarlementariërs met veel geld en rare goestingen, vormen de puzzelstukjes van de oplossing. De gedrevenheid van Liese en haar niet altijd orthodoxe onderzoeksmethodes leiden tot een spannend einde waarin de slechterik uiteindelijk ontmaskerd wordt.

Brussel speelt in al zijn aspecten een belangrijke rol in dit boek. Als Liese zich verplaatst, ondervindt de lezer aan de lijve het hectische van de stad. Op elke bladzijde merken we de liefde van Toni Coppers voor Brussel en zijn restaurants, cafés, winkels, musea, galerijen en concerten. De Brusselaar laat zowel de aangename als de minder aangename kanten van zijn stad zien. Zo krijgt de lezer onder meer zelfs zin om de kriekpraline in Het Goudblommeke in Papier persoonlijk te gaan proeven. Een ander centraal thema is het feit dat Liese werkt in een nog hoofdzakelijk uit mannen bestaande wereld. Als politiechef moet ze met macho's trachten om te omgaan. Coppers gaat niet alleen in op de daaraan verbonden frustraties, maar ook op de collegialiteit van haar twee teamleden. Verder besteedt hij aandacht aan haar prille relatie met Simon. Haar werk is echter prioritair. Als Liese een illegale hoofdrolspeelster meebrengt naar huis, is Simon absoluut niet gelukkig, en zit er ? gelukkig tijdelijk ? een haar in de boter.

Het boek bestaat uit korte scenes. Alle gebeurtenissen worden chronologisch vanuit het standpunt van Liese verteld en verlopen in een tijdspanne van een paar weken. De personages van vlees en bloed, de natuurlijk aanvoelende dialogen en de herkenbare situaties waarin Liese terecht komt, zorgen ervoor dat het verhaal je gemakkelijk meesleept. Bovendien beschikt de auteur over een indrukwekkende feitenkennis over de wereld van de politie, de antiekhandelaren en het Europees parlement. Een boeiend, vlot geschreven verhaal dat je zin geeft om meer over Liese en over Brussel te weten te komen. [Werner Van Den Bogaert]