De Bourgondiërs : de Nederlanden op weg naar eenheid 1384-1530

De Bourgondiërs nemen in de geschiedenis van de late Middeleeuwen een bijzondere plaats in en dit om twee redenen. In de eerste plaats is Bourgondië interessant omwille van zijn opvallende staatkundige ontwikkeling en droeg het waarschijnlijk de kiemen in zich voor een groot 'Europees Rijk'. In de tweede plaats liggen de hertogen aan de basis van een autonome staat in de Nederlanden. De Bourgondiërs slaagden er immers in de oorspronkelijke onafhankelijke hertogdommen, graafschappen en heerlijkheden van de Nederlanden steeds meer te verenigen tot 17 provincies. Hun verdere evolutie is bekend. Door vererving werden ze een onderdeel van het Habsburgse keizerrijk en later van het Spaanse wereldrijk. Deze evolutie bracht meteen ook de scheiding van de 17 provincies in een noordelijk en zuidelijk deel mee. Voorliggend boek werd geschreven door twee specialisten op dit gebied. Het is chronologisch opgebouwd en heeft vooral oog voor de stucturele en bestuurlijke opbouw van het rijk. Waar nodig in deze context is er wel aandacht voor het economische, het sociale en het culturele. Terecht schrijven de auteurs in hun slothoofdstuk dat het voornaamste kenmerk van de Bourgondische periode de interactie was tussen de monarchie en de stedelijke elites: de vorsten hebben de steden in hun macht gebracht, de burgers hebben de vorsten gedwongen ruimte te laten voor hun eigen doelstellingen. Wie daar als bewindvoerder geen rekening mee hield, kwam bedrogen uit en dit heeft Filips II van Spanje aan den lijve mogen ondervinden. [Ludo Sollie]