Valentina's laatste reis

Alba Arbuckle is mooi, gewild, maar toch zo alleen. Op haar woonboot ontvangt ze voorbijvarende politiemannen, en andere scharrels. In haar hart verlangt ze, zoals het elk goed meisje betaamt, niettemin naar meer. Ook thuis bij haar ouders kan Alba haar draai niet vinden. Haar vader en haar (boze) stiefmoeder houden immers haar echte verleden voor haar verborgen. Alba is het kind uit een passionele naoorlogse relatie dat verwekt werd in de zwoele Italiaanse zon. Na de dood van haar echte moeder nam vader de meisjesbaby mee naar het grijze Engeland om daar opnieuw te huwen met "de Buffel". Alba is echter vastberaden meer te weten te komen over de mysterieuze moeder die ze nooit heeft gekend. Ze ontleent haar identiteit aan een onbekend verleden. Op aanraden van haar vriend, en later ook minnaar, Fitz, trekt ze naar het kleine stadje nabij Napels waar het ooit allemaal gebeurde, op zoek naar haar roots.

De rest van het verhaal borduurt voort op pure nonsens. Schrijfster Montefiore laat het hoofdpersonage zonder enig kader van het ene in het andere uiterste tuimelen. De wulpse Alba verandert compleet, met garderobe en al, in de gewillige verloofde. Erna ondergaat ze een laatste metamorfose tot warmbloed Italiaanse. De lezer weet echter nooit waar dit eigenlijk allemaal naartoe moet. Alba is, net zoals alle andere personages trouwens, leeg. Ze is sexy en hot, en uiteraard lijkt ze sprekend op haar moeder, maar daar houdt het dan ook bij op. Ook al wordt ze tot vervelens toe om haar intelligentie geprezen, nergens wordt dit bijgetreden door een degelijk uitgewerkte omgeving of karakterschets.

Het verhaal wordt bij elkaar gehouden door clichés. Alba vindt in de Italiaanse zon haar ware zelf en keert terug naar Engeland om met Fitz te trouwen. Moraal: het verleden van haar moeder biedt haar soelaas bij het uittekenen van haar eigen toekomst. Mannen blijven ondertussen voor haar schoonheid vallen als vliegen.

Zelfs de flashbacks naar '44 kunnen niet voor een beetje verandering zorgen. Montefiori gaat zonder veel succes het boek Kapitein Corelli's mandoline achterna. Blauwe luchten, baaitjes en vergezichten moeten de Engelse grijsheid doen vergeten. Ze doen de lezer echter alleen nog maar meer genoeg krijgen van het boek. In 334 bladzijden klare onzin en technische onkunde stapelen de ongeloofwaardigheden en dialogen zich op. [Anke Van Lancker]