Het laatste anker : 300 gedichten over dood en wat troost uit de hele wereld

Poëzie is commercieel volstrekt oninteressant, behalve als het poëziebloemlezingen betreft. Dat bewijst de firma Stassijns-Van Strijtem nu al enkele jaren lang. Het duo heeft zich erop toegelegd om de wereldpoëzie in kaart te brengen volgens de grote 'thema's' die een ruim publiek kunnen aanspreken. Niet verwonderlijk komt daarbij, na de liefde, nu de dood aan bod (en allicht volgt volgend jaar de natuur). Lezers willen inderdaad een gedicht nogal gemakkelijk associëren met de grote ervaringen uit het leven, en op zich is daartegen niets in te brengen. Het nieuwe boek van Stassijns en Van Strijtem bestrijkt, net als zijn voorgangers, opnieuw een bijzonder ruim terrein. Niet alleen zijn hier teksten opgenomen uit de hele literatuurgeschiedenis (vanaf de Oudheid) en uit de gehele wereldliteratuur (met inbegrip van het oosterse erfgoed), maar de gedichten nemen het begrip 'dood' ook erg ruim. Daardoor ontstaat een verzameling die op zich wel interessante teksten bevat, maar eigenlijk relatief weinig coherentie vertoont; ook de keuze voor een chronologische in plaats van een inhoudelijke rangschikking van de gedichten illustreert die vage thematische afbakening. Al bij al heb ik de indruk dat dit boek, meer dan zijn voorganger, 'maakwerk' is, snel gemaakt met het oog op de vlotte realisatie van een opvolger voor de vorige successen. Die nogal kritische beoordeling neemt echter niet weg dat dit boek een aantal mooie gedichten bevat. Anderzijds is de keuze vrij willekeurig, en ook de wijze waarop de Nederlandse literatuur wordt vertegenwoordigd lijkt toch sterk op improvisatie in plaats van op een systematische verzameling van documentatie. Stassijns en Van Strijtem zijn de kritische lezer die ik ben, alvast enige revanche verschuldigd. [Dirk De Geest]