Venijn

De Nederlander Jan Terlouw (geb. 1931), fysicus en succesvol politicus (hij schopte het tot minister, Commissaris van de Koningin en senator), is bij ons eerder bekend als schrijver van gewaardeerde jeugdboeken zoals Koning van Katoren (De Leeswelp 2004, p.322) ? hij zou nu zelfs bezig zijn aan een vervolg. Samen met zijn dochter Sanne, een neerlandica, bracht hij eerder al een speurdersverhaal uit waarin Reders en Reders (eveneens een duo van vader en dochter) een moord oplosten. Daarin werd al uit de doeken gedaan dat vader Job Reders, moleculair bioloog, zeven jaar onschuldig in de gevangenis zat voor de moord op zijn oom Bart. Toen duidelijk werd dat hij die moord niet kon begaan hebben, werd hij vrijgelaten. Job zal zich echter pas in zijn eer hersteld voelen als ook de echte dader gevat wordt.

In Venijn duikt na al die jaren onverwacht het personage op waarmee hij ten tijde van de moord aan tafel zat, die al die tijd onvindbaar was en hem nu op weg kan zetten om de echte dader te ontmaskeren. Bij die speurtocht krijgt hij weer veel steun van zijn dochter Léonie, een studente psychologie, en van een vroegere celgenoot die het niet zo nauw neemt met de gebruikte methodes. Daarnaast is er de politieman die hem destijds in de cel hielp belanden, en die er nu, met gevaar voor eigen leven, voor zorgt dat het onderzoek vooruitgaat, en binnen de grenzen van de wet blijft. Er wordt voldoende informatie gegeven om van dit boek te kunnen genieten zonder het voorgaande gelezen te hebben.

Behalve een huurmoordenaar met te weinig stielkennis vallen er tijdens dit verhaal geen nieuwe doden ? oom Bart is zelfs als het ware een gerecycleerde dode uit het vorige verhaal. Bij dit soort boeken is zuinig zijn op het aantal lijken een te waarderen en te weinig beoefende deugd. Wel komen drugs aan bod, en er is zelfs een wat uitvoeriger uitgewerkte episode waarin de werking en kwalijke gevolgen van XTC uit de doeken gedaan worden.

De plot is in wezen vrij eenvoudig, met enkele zijweggetjes, maar de personages zijn mensen van vlees en bloed, af en toe nogal kleurrijk, en met een soms wat ongewone manier van werken om hun queeste tot een goed einde te brengen. Dit levert een speurdersroman op die eerder boeiend dan spannend genoemd kan worden, want de lezer gaat meeleven met Job, Léonie en de anderen. Daarmee wordt het boek toegankelijk voor een breed publiek, allicht ook voor jongeren. De liefhebber van de harde Amerikaanse thriller met meer geweld zal het boek allicht te mak vinden. [Carlos Tamsin]