De Engelse Rozen : te mooi om waar te zijn

Slechts heel weinig boeken valt de eer te beurt om meteen in zowat 42 talen, in meer dan 100 landen en in een oplage van 1,4 miljoen exemplaren te verschijnen. Meestal zegt dat meer over de populariteit van de auteur dan over de kwaliteit van het boek. Dat geldt ook voor het mediagebeuren rond De Engelse Rozen van Madonna. Dat het boek al die monstercijfers haalt, heeft het aan Madonna te danken. Dat je het als kritische lezer toch meer dan gewone aandacht geeft, heeft het boek te danken aan de illustrator Jeffrey Fulvimari. En die wordt niet eens op de cover vermeld, maar kreeg een piepklein plaatsje net boven de vertaler binnenin het boek! Dat de illustrator zijn sporen reeds verdiende als modetekenaar, merk je duidelijk aan de manier waarop hij de meisjes haast als modepopjes neerzet. De illustraties vertonen de vreemde mengeling van moderne en retro trekjes. Ook de tekstbladzijde werd telkens verlucht met fantasievolle kadertjes en allerlei kleine tekeningetjes. Naast de tekst krijgen we meestal een paginagrote, kleurrijke prent waarop heel veel te zien is. Ik kan niet alle gebruikte technieken uit de gedrukte prenten afleiden, maar dat de illustrator er verschillende gebruikte is duidelijk. Prenten van jonge, eigentijdse meisjes, omringd door allerlei hebbedingetjes, blijken heel erg aan te slaan bij jonge tienerdochters. Om het dan toch even over het aandeel van Madonna, het verhaal, te hebben: Madonna beweert haar inspiratie in de Kabbala, de oude joodse leer, gevonden te hebben, maar ook haar eigen zesjarige dochtertje zou haar hebben geïnspireerd. In ieder geval toch voor dit eerste boek, waarin jaloezie het centrale thema is.

Vier meisjes vormen het vriendinnenclubje De Engelse Rozen. Ze sluiten systematisch hun klasgenootje en buurmeisje Binah uit, omdat die te mooi, te sportief, te intelligent en te vriendelijk is. Uiteindelijk is het de moeder van één van hen die de meisjes de moraliserende les spelt. Daarop zien de meisjes in hun dromen dat Binah eigenlijk een heel treurig, eenzaam leventje leidt. En je raadt het al: "Ze beloofden elkaar dat ze vanaf nu aardiger tegen Binah zouden zijn en niet meer over hun eigen leven zouden klagen". Eind goed, al goed. Gelukkig zijn er de prenten, die we wel keer op keer willen bekijken.

Er staan in de komende maanden nog meer boeken van Madonna op stapel, waarvoor zij in het diepste geheim verschillende grote illustratoren zou aangesproken hebben. Laten we ons daarop verheugen. [Karin Van Camp]