De ongeschreven wet : de elfde wet van de magie

Wanneer De ongeschreven wet begint, het twaalfde en laatste deel van Terry Goodkinds reeks 'De wetten van de magie', staat het er slecht voor met de Nieuwe Wereld. Kahlan is als middelpunt van de ketenvuurbetovering haar verleden kwijt en slokt als het ware ook het verleden om haar heen op. De meeste mensen kunnen haar daardoor niet meer zien. Helaas wel keizer Jagang de droomwandelaar, die haar in zijn macht heeft en laat bewaken door een klein groepje soldaten die haar ook kunnen zien. Zijn overweldigende leger belegert het Volkspaleis, zo goed als het laatste bastion van de vrijheid, het zelf nadenken en het niet geregeerd worden door de opgelegde regels van de Orde, van een geloof. Meester Richard Rahl is een gevangene van de keizer, zonder dat die dat weet, om op die wijze dichter in zijn buurt te komen en Kahlan te kunnen bevrijden. De keizer weet ongemerkt in de catacomben van het Volkspaleis te komen en Ann te doden en Nikki weer in zijn macht te krijgen. De heks Zes weet ook schade toe te brengen. Maar natuurlijk loopt het uiteindelijk goed af. Dat kan ook niet anders bij dit soort fantasy.

In dit laatste deel is Goodkind weer de Goodkind die we kennen uit zijn vorige, al even lijvige boeken. Deze ongeschreven wet kost de auteur 671 bladzijden. In het begin is het wel aardig, als je van jongensachtige avonturen houdt, maar na een paar honderd bladzijden duurt het te lang en heb je het eigenlijk wel gezien. In dit deel eindigt Goodkind zelfs met een uitgebreid betoog voor de vrijheid van denken, haast een antigodsdienstig pamflet.

Ondanks Goodkinds breedsprakigheid is de reeks heel populair en is er zelfs een televisieserie op gebaseerd, die in Amerika al enige tijd loopt. Misschien is deze serie niet te lang. [Paul Van Leeuwenkamp]