Snakehead

Dit zevende boek in de reeks van Alex Rider borduurt losjes verder op wat er in de voorgaande boeken gebeurd is, wat echter geenszins belet dat je dit boek op zich kan lezen.

Grofweg zijn er twee grote in elkaar vervlochten verhaallijnen. In de eerste krijgt Alex Rider een missie van de Australische ASIS aangeboden in verband met mensensmokkel. Alex neemt deze alleen aan omdat hij dan mag samenwerken met Ash, een voormalige collega van zijn vader, die net als Ash en Alex spion was. Ash wil het koste wat het kost meer te weten komen over zijn vermoorde ouders, dus grijpt hij deze kans met beide handen aan. Toch neemt hij zijn taak voor ASIS serieus en zet hij zich in voor de missie, ook al is het met gemengde gevoelens.

De tweede grote verhaallijn vertelt hoe Scorpio, de misdaadorganisatie bekend van eerdere boeken, een tsunami wil teweegbrengen om een eiland te vernietigen waar een bijeenkomst wordt gehouden die als alternatief moet dienen voor de G8-top. Bedoeling is dat dit initiatief in de kiem wordt gesmoord, op zo'n manier dat het op een ongeluk lijkt. Alex noch ASIS zijn hiervan op de hoogte wanneer Alex zijn missie begint.

Ash blijkt bovendien een dubbelagent te zijn voor Majoor Yu, de man van Scorpio, die de leiding heeft over de aanslag. De missie waaraan Alex moest deelnemen draait dus helemaal anders uit dan gepland. Yu speelt een spelletje met hem, met als doel om Alex op gepaste wijze te doden, als wraak voor het dwarsbomen van Scorpio. In zijn pogingen te overleven en uit hun klauwen te komen, komt Alex ongewild meer en meer te weten over het plan van Scorpio, dat hij uiteraard wil dwarsbomen.

Over de schijftechnische kant van dit boek valt weinig te zeggen: je herkent de kwaliteiten van een geoefende schrijvershand aan de beknopte, krachtige en vlotlezende zinnen, en het heldere taalgebruik. Het boek prikkelt de fantasie, zodat je aangenaam meegenomen wordt op de golven van het verhaal.

Op inhoudelijk vlak schort er echter wel degelijk iets, zo is er een opvallend kwaliteitsverschil in de uitwerking van verschillende verhaalelementen, en is het tweede deel krachtiger en overtuigender dan het eerste. Het grootste probleem is dat het hoofdpersonage slechts oppervlakkig is uitgewerkt en niet echt tot leven komt. Het personage van Majoor Yu komt dan weer beter tot zijn recht. Zo toont het gesprek dat hij met Alex Rider voert voor hij hem wegstuurt naar de organenkliniek ons een persoonlijker kant van de man. Die nuance maakt het boek rijker en overtuigender, terwijl we over Alex eigenlijk niet veel meer te weten komen dan strikt noodzakelijk is om de verhaallijnen te vorderen.

Verder weet Horowitz wel goed in te pikken op hedendaagse thema's als mensen- en organenhandel, vooral dan in de tweede helft van het boek. Hier laat de auteur de gadgets en het spektakel bovendien iets meer achterwege, en wordt de sfeer wat subtieler en indringender. De aandacht gaat hier bovendien meer naar het menselijke drama dat zich ontvouwt. Niet de speciale legereenheden en wapens overtuigen het meest, wel bv. de vluchtelingen in de container. [Bj]