Eén miljoen vlinders

Vlinders in de buik, het is iets wat niet alleen mensen voelen. Als je Eén miljoen vlinders van Edward van de Vendel en Carll Cneut mag geloven, komen ze bij olifanten vóór de verliefdheid. De kleine Stach ziet op een dag massa's vlinders vliegen. Als hij dat aan zijn ouders vertelt, weten zij wat hen te doen staat. Al vinden zij het nog veel te vroeg - op de prent zie je dat Stach tot voor kort nog met ballen en autootjes speelde - beseffen ze dat hun jongen op pad moet gaan, zijn vlinders achterna. Een muisje staat erbij met een hart op een papier, en het is al gauw duidelijk dat de vlinders symbool staan voor de liefde. De tekst van Edward van de Vendel is een plezier om voor te lezen: zijn opsomming van soorten vlinders, met allerlei rijmen en alliteraties, is hilarisch, en daagt je uit om de prenten op een andere manier te bekijken. Vlinders passen uitstekend bij de illustratiestijl van Carll Cneut: hij heeft een voorliefde voor kleurcontrasten en zijn fijne lijnenspel past perfect bij de breekbare textuur van de vlinders. Zoals hij wel vaker doet, stopt Cneut in zijn prenten ook visuele knipogen naar zijn vorige boeken. Dat hij ondertussen al flink wat boeken op zijn naam heeft, blijkt uit de middelste illustratie in het boek, die overloopt op de voorgaande en volgende bladzijden en waarin een menigte figuren uit vorig werk van Cneut zijn verzameld rond de kleine Stach. Geen van hen kan de vlinders zien, dat kan Stach alleen met een vriendinnetje delen: als hij haar eindelijk gevonden heeft, worden ze letterlijk bedolven onder de vlinders. Jammer genoeg wordt deze treffende scène gevolgd door een erg flauwe grap. Stach loopt paniekerig weg omdat hij denkt dat hij de vlinders heeft ingeslikt. Hier lijkt Stach nog steeds de kleine olifant van voor hij op weg ging en wordt de tekst even al te kinderachtig en belerend: 'Maar nee, natuurlijk had Stach de vlinders niet ingeslikt. Dat gekriebel in zijn buik kwam van iets heel anders, en dat begon hij nu vanzelf te begrijpen.' De passage komt over als een geforceerde poging om humor te brengen in een boek dat voor het overige veel subtieler is, zowel in woord als in beeld.