Op zoek naar Violet Park

Jenny Valentine is een van de weinige hedendaagse jeugdauteurs die met haar boeken werkelijk kan verrassen. Haar plots zijn meesterlijk eenvoudig, maar roepen toch voldoende vragen op om te blijven boeien. In 2008 werd haar debuut Finding Violet Park naar het Nederlands vertaald en nu komt de derde druk op de markt. De roman werd terecht meermaals bekroond. Het is vooral Valentines schrijfstijl die opmerkelijk is. De dialogen zijn beperkt maar steeds spits. De zinnen volgen elkaar op als in een gedachtestroom, soms maken ze vreemde sprongen en weiden ze uit. Maar steeds met interessante invalshoeken. Het lijkt alsof we in het hoofd van protagonist Lucas binnenkijken. Zoals elke zestienjarige worstelt hij met zichzelf. Zijn thuissituatie verschilt echter van de meeste andere jongeren. Samen met zijn moeder, jongere broer en oudere zus woont hij in het ouderlijke huis van zijn vader. Maar deze laatste is vijf jaar geleden plots spoorloos verdwenen. Dagenlang werd de onrustwekkende verdwijning in de kranten en op televisie breed uitgesmeerd. Lucas' vader werd echter nooit gevonden. Omdat hij er niet meer is, kan hij ook niets fout doen. Het hoofdpersonage vereert zijn mysterieuze vader dan ook als een halfgod. Hij draagt zijn kleren en wil geen kwaad woord over hem horen. Op een dronken nacht ontmoet hij Violet, die ooit een beroemde pianiste was en bij hem in de buurt woonde. Violet heeft het aardse leven al ingeruild voor het eeuwige. Lucas neemt de urne met Violets as mee naar huis. Stap voor stap ontrafelt Lucas de band tussen zijn leven en dat van de dode vrouw. Deze blijkt nauwer te zijn dan hij ooit mogelijk achtte. Valentine schetst in deze roman op een meesterlijke wijze de onderliggende gevoelens en beweegredenen van het menselijk handelen. Niets is eenduidig te verklaren. Elke keuze blijkt gestoeld te zijn op een complexe samenhang van factoren. Het hoofdpersonage zegt in het begin van het boek dat hij nooit ergens voor zal kiezen. Zo houdt hij alle opties open en maakt hij nooit fouten. Op het eind van het verhaal is zijn houding gewijzigd. Hij doet iets, ageert in plaats van enkel toe te kijken. Valentine laat Lucas het volgende zeggen: 'ik kan niet nagaan of dit het begin of het eind van iets is en ik doe mijn best om daar niet al te veel over na te denken. Ik heb het gedaan en nu wacht ik af wat er gebeurt voor ik iemand iets vertel'. De stap naar volwassenheid wordt op deze manier zeer concreet. Op zoek naar Violet Park verdient nog vele herdrukken en legt de lat voor Valentines volgende boeken erg hoog. Maar ze heeft al bewezen geen eendagsvlieg te zijn. Haar geliefkoosde thema, de familieverhoudingen over generaties heen, is alleszins nog lang niet uitgeput. [Joke Guns]