Huid

Mo Hayder gunt haar hoofdpersonages weinig rust, want rechercheur Jack Caffery en politieduikster Flea Marley hebben nog maar net de zaak rond de Afrikaanse rituele moorden uit Ritueel (Luitingh, 2008) opgelost of ze krijgen al een paar nieuwe lijken op hun bord. Naast een afgelegen spoorweg in Bristol wordt het lichaam van de vermiste Lucy Mahoney gevonden. Alles wijst op zelfmoord, maar Caffery en de patholoog-anatoom hebben daar hun bedenkingen bij en dus trekt de politieman op onderzoek uit. Al snel ontdekt Caffery enkele ongewone details uit het leven van het slachtoffer, maar het onderzoek naar Mahoneys overlijden wordt op een laag pitje gezet wanneer de populaire voetballersvrouw Misty Kitson verdwijnt en alle politiemiddelen worden ingezet om haar levend terug te vinden.
Hoewel Hayder doorgaans verhalen schrijft die gemakkelijk los van elkaar kunnen worden gelezen, maakt ze voor Huid een uitzondering. Het verhaal steunt immers zwaar op de gebeurtenissen in Ritueel en vormt er een duidelijk vervolg op. Zo is Caffery nog steeds intensief op zoek naar de 'Tokoloshe', de Afrikaanse mythe die hij verantwoordelijk acht voor de misdaden uit het vorige boek. Ook het verhaal van Jack Caffery en de 'Wandelaar', de man die jaren geleden Caffery's kleine broertje vermoordde, loopt gewoon verder zonder al te veel toelichting of opfrissing. Hayder beantwoordt wel een paar vragen rond Caffery die in Ritueel al opgeworpen werden, maar de meeste blijven onbeantwoord. Dat gebeurt overigens ook in de plotlijn rond Flea Marley, die nog steeds worstelt met de dood van haar ouders. In Huid komt daar voor haar ook nog de zorg bij voor haar broer Thom, die iets op zijn kerfstok heeft. Flea gaat daarna wel heel erg ver om haar broer in bescherming te nemen, waarbij ze heen en weer wordt geslingerd tussen de loyaliteit tegenover Thom en haar plicht om de wet te handhaven. Het is een beetje een vreemde karakterswitch voor de rechtlijnige Flea uit Ritueel, maar Hayder weet haar motieven voldoende uit te leggen, zodat haar gedrag niet helemaal als out of character bestempeld moet worden. De moord op Mahoney en de verdwijning van Kitson zijn dan ook vooral een aanzet om deze keer de psychologie van de twee hoofdpersonages uit te diepen. Huid is dan ook merkbaar minder spannend dan Hayders vorige boeken, maar daartegenover staat dat de gruwel verminderd is zodat ook lezers met een iets zwakkere maag dit boek kunnen lezen. Hier en daar toont Hayder nog staaltjes van haar gave schrijfstijl, zoals in de claustrofobische passages waarin Flea tientallen meters onder het wateroppervlakte een stikstofvergiftiging krijgt. Hayder kan het dus nog, maar Huid is duidelijk een tussenverhaal, en hopelijk worden alle vragen beantwoord in het volgende boek. [Karen Vandyck]