Sam Smith en de wraak van Carolina

Sam Smith en de wraak van Carolina is deel zes in de avonturen van Sam Smith, meesterspion. Sam en Daphné, spionnen van de CIA-school, moeten de ontsnappingsplannen dwarsbomen van Carolina Moss, zelf ex-agente en gangster. Katie, de vriendin van Sam, is als infiltrante al vier maanden Carolina's celgenote. De twee spionnen moeten het gevangeniseiland bereiken via de Mary, een cruiseschip. Jonas Boets schakelt heen en weer tussen de gevangenis en de belevenissen van Katie, het cruiseschip met Sam en Daphné en de thuisbasis, waar de zaak gecoördineerd wordt door commandant Summer, die de hele tijd aan niets anders denkt dan aan een lekker broodje om zijn honger te stillen. De cruise verloopt in alle rust en zaligheid, maar dan wordt het schip gekaapt, de passagiers gegijzeld, de geheime agenten ontmaskerd, en Carolina Moss slaagt erin de gevangenis te ontvluchten en ei zo na te ontkomen.
Echt spannend is het boek niet. De humor is een soort slapstick met personages van bordkarton die omvallen. Ze reageren op een stupide manier en stuntelen de hele tijd. Niet ter zake doende replieken vertragen de actie en doen de spanning die toch af en toe ontstaat, wegebben. De kapitein, de geheime dienst, het hoofd van de geheime dienst, de leerlingen van de spionnenschool, de geheime agenten zelf en de ouders van Sam Smith gedragen zich als idioten. De kapers maken gebruik van een handboek en volgen dat naar de letter. Zo vraagt een van hen een ogenblik geduld, zodat hij kan nalezen hoe hij moet reageren. Carolina Moss lijkt de enige met verstand, anders zou ze niet kunnen ontsnappen. Het mag nog een wonder heten dat de zaak goed ? wat heet goed? ? afloopt.
Met dit soort humor onderschat de auteur zijn tienjarig leespubliek. Het voortdurende gekibbel van de personages is kinderachtig, flauw en zouteloos. Het haalt de vaart uit het verhaal. Het blijven herhalen van de grap met het handboek voor gijzelaars werkt op de duur niet meer. Willen grappig zijn, gewild komisch zijn, wreekt zich. Aan de houding van Sam Smith tegenover zijn ouders, die onder hypnose alle herinneringen aan hun zoon zijn 'kwijtgeraakt', hangt een kwalijk geurtje. Hij is blij dat hij aan hen is ontsnapt, want ze zijn saai en grijs. Toch vindt hij hen op zijn manier wel 'aardig'. Het zal je kind maar wezen. Wanneer Sam en Daphné het schip willen verlaten met een jetski, geven ze 'plankgas' door aan het handvat te draaien. Hun kajuit op het schip is een 'kamer', die ze blijkbaar via een 'venster' kunnen verlaten. De opblaasbare glijbaan valt eerst in het water, maar ze is enkele regels later te kort, zodat ze moeten springen. Sam Smith en de wraak van Carolina is wel erg goedkope ontspanning, waaraan slimme gadgets als een badhanddoek die in een videoscherm wordt omgetoverd, weinig kunnen verhelpen. [Walter Schoonbaert]