123 wereldgedichten om uit het hoofd te kennen : van Dante tot Neruda

Koen Stassijns en Ivo van Strijtem hebben zich de jongste jaren samen opgeworpen als vertalers van buitenlandse poëzie (o.m. met de handzame reeks 'De mooiste van...') én als fervente bloemlezers. Na de eerdere bundeling van 160 gedichten uit de Nederlandse poëzie zorgen zij nu voor een buitenlandse tegenhanger daarvan. De bundel bevat, zoals de titel luidt, '123 wereldgedichten om uit het hoofd te kennen'. Stassijns en Van Strijtem presenteren wat zij zelf noemen het 'puikje' van de wereldliteratuur: een aantal klassieke verzen en enkele verzen waarvan de samenstellers vinden dat zij dat etiket verdienen. De keuze zelf is ? uiteraard, zou men zeggen, gezien de opzet van het boek ? weinig verrassend. De bundel opent met een fragment uit 'De hel' van Dante, met onmiddellijk daarop Petrarca en De Pisan. Wat verderop maken de al even onvermijdelijke Villon en Ronsard hun opwachting. Het is dus Frankrijk en Italië troef voor de late middeleeuwen, al snel gevolgd door Spanje en Groot-Brittannië. Pas met Goethe en Hölderlin doet ook de Duitse traditie haar intrede op dit internationale forum. Vooral vanaf de 20e eeuw neemt in deze keuze de internationalisering drastisch toe. De traditionele 'nationale staten', waartoe onderhand ook de Russische literatuur is gaan behoren, nemen weliswaar het leeuwendeel van deze bloemlezing in beslag, maar de keuze wordt gaandeweg veel diverser en rijker. Stuk voor stuk gaat het echter om bekende en, op zijn minst in hun eigen taalgebied, overbekende dichters. Op de beide Nobelprijswinnaars Heany en Szymborska na betreft het ook overleden auteurs, wat hun klassieke status alleen maar lijkt te verhogen. Mooi is wel dat naast de Nederlandse vertaling ook de originele tekst is opgenomen, waardoor geïnteresseerde lezers de brug naar het origineel kunnen maken. De keuze van de gebruikte vertalingen wordt echter nergens toegelicht, en pas in het register worden zij vermeld. Meestal is gekozen voor een gezaghebbende recente vertaling, maar af en toe (en onder enige toelichting) wordt van dat principe afgeweken; o.m. Neruda en Celan zijn vertegenwoordigd met 'oudere' vertalingen. Daarenboven wijkt de typografie van het origineel enkele malen af van die van de vertaling, waardoor de lectuur moeilijker wordt. Niettemin hoort deze bloemlezing tot de betere in zijn genre. [Dirk De Geest]