De reis om de wereld in 80 dagen

Geronimo Stilton... Wie kent hem niet? Deze fictieve, schrijvende muis veroverde heel wat kinderharten met zijn spannende avonturen. En omdat men het ijzer moet smeden wanneer het heet is, werden naast de gewone Stilton-verhalen (die in de ik-vorm geschreven zijn) een aantal bekende en klassieke jeugdverhalen uitgebracht, die door de beroemde muis herverteld worden. De reis om de wereld in 80 dagen is er zo eentje. Je hoeft niet ver te zoeken om te weten waar de muis de mosterd vandaan haalde, want de cover vermeldt al meteen dat dit een bewerking is van Jules Vernes beroemde avonturenroman.
Alles draait om de gentlemuis Phileas Fogg die een weddenschap aangaat met leden van de Reform Club. Fogg beweert dat hij in tachtig dagen de wereld kan rondreizen. Samen met zijn butler Passepartout rekent hij tot in de puntjes uit welke vervoersmiddelen hij moet nemen om deze onmogelijke klus te klaren. Onderweg maken ze gebruik van schepen, een olifant, treinen en een zeilslee. Wat Fogg echter niet weet, is dat hij op de hielen gezeten wordt door detective Fix. Die meent dat Fogg 55.000 pond van de Bank van Londen heeft gestolen en daarom op de vlucht slaat. Omdat Fogg tijdens zijn wereldreis bijna nooit op Brits grondgebied vertoeft, kan Fix hem niet arresteren. In India redden Fogg en Passepartout de jonge vrouw Aouda van een verbrandingsritueel. Omdat ze daar niet veilig meer is, nemen ze haar mee op hun verdere reis. Aan het eind van hun tocht lijkt het er zelfs op dat Fogg en zijn gezelschap te laat terugkeren naar Londen. Maar dan realiseert Passepartout zich dat ze zich vergist hebben. Tijdens hun reis zijn ze de internationale datumgrens in oostelijke richting overgestoken, waardoor ze nog een dag winst boeken. Op die manier zijn ze toch tijdig terug.
Dit verhaal komt grotendeels overeen met Vernes versie, maar het oorspronkelijke werk werd op een speelse manier vertekend: alle figuren worden muizen. Jammer dat de illustraties soms wat steriel en emotieloos overkomen. Het lijkt wel of alles getekend en ingekleurd is met de computer. Toch is er veel aandacht besteed aan de vormgeving en de lay-out. De tekst is erg bont door de vele woorden die in kleur en in verschillende lettertypes gedrukt zijn. Elke bladzijde bevat verschillende kleinere illustraties in bruintinten die rondom de tekst staan. Deze verwijzen naar de lange reis en tonen symbolen als een wereldbol, een kompas, een zakhorloge... Verder is er variatie in de grootte van de illustraties. Soms beslaan ze zelfs twee volledige pagina's. Nadeel van dit alles is dat de pagina's erg druk ogen en weinig rust brengen tijdens het lezen.
Het valt niet te ontkennen dat de Stilton-verhalen iets aantrekkelijks hebben. Veel heeft te maken met de uitgekiende vormgeving. Hierdoor grijpen ook minder leesgrage kinderen naar dit soort boeken. Op zich is daar niets mis mee. Natuurlijk is het ook een slimme zet om bekende klassiekers in een 'muizenuitvoering' te gieten. Maar écht vernieuwend kan je dit boek toch niet noemen. [Kristof Sas]