Liever de leugen : thriller

De jonge auteur Jonas Boets vestigde zich de voorbije jaren stevig in het literaire landschap met een aantal boeken voor eerste lezers en jonge tieners (de 'Sam Smith'-serie). In 2007 waagde hij zich met Begraaf de Liefde aan een eerste thriller voor adolescenten, en aan die carrièrewending breit hij een vervolg met Liever de leugen, een knap geconstrueerde pageturner waarin alles draait om een gijzeling.

Wanneer 'de Brigadier', een vrouwelijke politieofficier, wordt opgeroepen voor een gijzeldrama, is dat voor haar business as usual. Ze is gespecialiseerd in dit soort zaken ? wanneer ze hoort dat de gijzelnemer een jongeman is die zijn ex-vriendin gevangenhoudt, is ze vast van plan nog voor de lunch tot een onderhandelde oplossing te komen. Jammer genoeg is ook haar jongere collega Ryckaert ter plaatse, en die staat te popelen om met haar stormtroepen binnen te vallen en de gijzelnemer te overmeesteren. De spanning tussen de twee agentes is meteen te snijden en al gauw blijkt dat het voor de Brigadier een harde dobber zal worden om de zaak op haar manier ? zonder bloedvergieten dus ? tot een goed einde te brengen.

Bij haar eerste telefonische contact met de gijzelnemer blijkt namelijk dat hij maar één doel voor ogen heeft: zijn onschuld bewijzen in een aantal andere zaken waarin hij verwikkeld geraakt is. Hij zet de politie met een paar aanwijzingen op het goede spoor, maar wil ze de pap ook niet te veel in de mond geven: ze moeten de ware toedracht zelf maar ontdekken, anders zouden ze hem toch niet geloven. En dus begint voor de Brigadier een race tegen de klok.

Net als de politie komt de lezer stukje bij beetje te weten wat er zich in de weken vóór de gijzeling heeft afgespeeld. Die informatie wordt mondjesmaat vrijgegeven, afwisselend in hoofdstukken waarin beschreven wordt hoe het politieonderzoek vordert en flashbacks vanuit het standpunt van de gijzelnemer. Het lijkt allemaal een samenhangend geheel te vormen, maar toch blijft er iets wringen. Wat dat precies is, blijkt op de laatste pagina's van het boek, wanneer de plot een twist van jewelste krijgt: er blijken namelijk aldoor geen één, maar twee ik-vertellers aan het woord geweest te zijn... En plots is niets nog wat het leek.

De ingenieus geconstrueerde plot is meteen ook het sterkste punt van deze thriller, die overigens erg vlotjes wegleest ? het taalgebruik is toegankelijk en de personages blinken uit in ironische observaties die adolescenten meestal goed weten te smaken. Wat minder geslaagd is, is de nogal simplistische voorstelling van het politieonderzoek: een DNA-analyse is in een handomdraai gefikst, van enige coördinatie van bovenaf lijkt geen sprake te zijn. De geloofwaardigheid van de plot wordt ook niet echt geholpen door het grote aantal toevalligheden (de verschillende personages blijken op een heleboel manieren aan elkaar gelinkt te zijn en delen allerlei duistere verledens). Voeg daar nog een handvol vrij clichématige personages aan toe (de niet bepaald subtiel getekende homoseksuele assistent van de Brigadier bijvoorbeeld) en je houdt een onderhoudende, maar verder weinig ambitieuze thriller over. [Lies Lavrijsen]