De 9de compagnie van heethoofden

Zoals al aangekondigd werd aan het einde van het derde deel, vond Mark Tijsmans dat een trilogie ook best uit vier delen kan bestaan. En aan het einde van De 9de compagnie van heethoofden wordt al gewag gemaakt van een eventueel vijfde deel, hoewel ‘een trilogie met vijf delen… dat wordt wat belachelijk, niet’. Tijsmans weet inmiddels echter dat zijn lezers hier niet om malen en dat er gretig op een vervolg wordt gewacht.
Na de wereld van de schilderijen en de literatuur, zoekt Tijsmans het dit keer in de muziek. Zoals we het inmiddels gewoon zijn, springen we het hele boek door heen en weer tussen heden en verleden. In het heden vinden we onder meer het vertrouwde trio Wiet Waterlanders, Ophelia en Indigo terug. Maar deze keer krijgen ze versterking: de tienjarige Wout, die een halfbroer van Wiet blijkt te zijn. Het raadsel rond Rudi Kolibri is dus een beetje opgelost, nu hij de vader is van twee zonen. Maar wie is de moeder van deze Wout? Een nieuw raadsel, waarover weer erg geheimzinnig gedaan wordt, en waarop vooral Ophelia erg emotioneel reageert.
Wiet probeert nog te bekomen van het vorige avontuur en hoopt op een rustige zomer, maar hij wordt door zijn vader al onmiddellijk in een nieuw avontuur gestort. Het trio plus Wout moet infiltreren in een knapenkoor dat een zomerstage gaat volgen in een oude abdij. Ze moeten de eeuwenoude partituur, ‘Ode aan de Broeders’ vinden, die steeds toegedicht werd aan de grote Solieri. Maar ook het gezelschap Formaat 5 is om bepaalde redenen uit op oude manuscripten, en zij deinzen nergens voor terug… Het stuk uit het verleden speelt zich op dezelfde plek af: ook in 1781 bevinden we ons in een abdij vol koorknapen en beloftevolle musici. Die kregen van Tijsmans ronkende namen als Hendel en Mendel, Sjopijn, Ludwig van Heethoofden of Wolfgang Amadeus Mozerart. Voor de lezers die misschien niet direct de link ontdekken, is er achteraan een lijstje met de namen van de echte componisten en een korte levensbeschrijving.
Ook andere vertrouwde ingrediënten, zoals wat gevrij en braaf geflikflooi ontbreken niet, net zo min als de humor. Er zijn natuurlijk de grappige naamsveranderingen, maar ook allerlei fratsen die de koorknapen met de paters uithalen. Zoals gewoonlijk zorgt ook Indigo voor een grappige noot. Dankzij al deze ingrediënten en een boel spannende momenten, zullen de lezers het lijvige boek in een sneltreinvaart verslinden. Tijsmans lijkt de smaak in elk deel meer te pakken te krijgen, dus waarom zou een trilogie dan ook slechts uit drie (of vier) delen bestaan?
[Karin Van Camp]