De kleine Caroluscode

Mark Tijsmans verkondigde na zijn debuut Het geheim van te veel torens (De Leeswelp 2006, p. 272) dat hij een idee voor een heel ander boek in zijn hoofd had, en daar is hij op verder gegaan. Het idee nam zelfs zulke proporties aan, dat Tijsmans meteen stof had voor wel drie delen. De kleine Caroluscode is het eerste deel. Het hoofdpersonage Wiet Waterlanders (12) is net met zijn moeder verhuisd naar Gandamme en moet naar een nieuwe school. Al snel raakt hij bevriend met Indigo, een vrolijke zwarte jongen die bovendien heel snel kan lopen. Ook Ophelia, het mooiste meisje van de school wil bij het tweetal horen, en daarmee maakt Wiet zich meteen onpopulair bij de gemene Adriaan. Tijdens een schooluitstap naar het Gravensteen stoot Wiet op een lijk in een oude waterput. Wiet, Ophelia en Indigo richten samen een geheim detectivegenootschap op en proberen erachter te komen wie het lijk is en wat er precies met hem gebeurd is. De lezer wordt geboeid door de verschillende karakters van de speelse en humoristische Indigo, de ernstige, intelligente en knappe Ophelia, en van Wiet, die zich ergens tussen de twee in bevindt en verwoed probeert om hen te vriend te houden. De wereld van Wiet en zijn vrienden blijft in principe realistisch, hoewel de grens aan het einde, met het oproepen van de geest van de dode Carolus, toch wel even overschreden wordt.

Tijsmans kiest voor een knappe, boeiende constructie, waarbij je niet alleen de avonturen van het drietal in het hedendaagse Gandamme volgt, maar ook afwisselend mee naar de Middeleeuwen wordt gevoerd. Daar volgen we de dramatische geschiedenis van de kleine Carolus, en komen we te weten hoe en waarom hij uiteindelijk in de waterput is terechtgekomen. De auteur maakt dit typografische duidelijk door voor de scènes uit het verleden gebruik te maken van grijze paginaranden. Zowel in het heden als in het verleden wisselen humor en een flinke dosis spanning zich voortdurend af. Uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Hoewel, Tijsmans laat een geheimzinnige helper door het verhaal lopen, die aan het eind niet ontmaskerd wordt. De deur naar het volgende deel, waarvan de titel achteraan al wordt vermeld, wordt wagenwijd opengezet. [Karin Van Camp]