Hotel Tussentijd

Het is een merkwaardig gezelschap dat zich ongewild in Hotel Tussentijd bevindt. Bibi, een meisje van negen; Melvin, een jongen van twaalf; de minister van financiën Biesbosch en de deftige mevrouw Kokkeltoren van Franecker. Nog merkwaardiger is de manier waarop ze in het hotel terecht zijn gekomen. Ze bevonden zich alle vier op verschillende plaatsen op een wc en zagen er tegenop die te verlaten omdat ze zich voor iets schaamden. Toen gebeurde er in die vier wc’s hetzelfde: het licht begon hevig te knipperen, ging uit en bijna meteen weer aan. Alleen was het licht nu groen en toen ze eindelijk de deur van de wc durfden te openen, bevonden ze zich in een onbekende hotelkamer. In een verhaal dat zo begint, kijk je als lezer uit naar ongewone gebeurtenissen die zullen volgen. Stukje bij beetje komen we erachter waarom die vier de wc niet durfden te verlaten. Melvin schaamt zich voor zijn overgewicht, Bibi voor haar leugen om erbij te horen, en de minister omdat hij ongelezen een wet heeft ondertekend waar hij niet achter staat. De deftige Kokkeltje — zo zijn ze haar gaan noemen — heeft er de meeste moeite mee over haar schaamte te spreken, want tijdens een plechtige bijeenkomst, waarbij haar man afscheid nam als ambassadeur, ontsnapte haar een harde wind.
Tijdens hun verblijf in het hotel leren de vier om te gaan met hun schaamte, heel onnadrukkelijk, door aan activiteiten mee te doen die Sari en haar man Giovanni, de uitbaters van het hotel, hun gasten laten ondergaan. De sfeer in het groepje wordt steeds meer ontspannen en al gauw genieten ze zo van hun verblijf dat ze niet meer terug willen naar waar ze vandaan zijn gekomen. Maar blijven kan alleen als je zakt voor de test en die komt op een wel heel ongewone en onverwachte manier. Eind goed, al goed; uiteindelijk komen ze alle vier terug op de plaats waar het allemaal begon. Maar nu weten ze met hun schaamte om te gaan, de uitspraak van Giovanni indachtig: ‘Eerst komt morgen. Maar na morgen komt overmorgen en dan is morgen voorbij.’ Het bijzondere van hun avontuur is dat het zich heeft afgespeeld in een soort tussentijd, met andere woorden, als ze terugkomen, zal het zijn alsof er geen tijd verstreken is.
Een heel herkenbaar thema, want wie kan zeggen dat hij totaal schaamteloos door het leven gaat? Er zijn volgens dit boek niet minder dan 53 categorieën van schaamte. Jammer dat de uitwerking van het gegeven niet op alle punten even sterk is in dit boek. Zo gaat er wel erg veel aandacht uit naar de belevenissen en uitvindingen van Giovanni en zijn sommige passages nogal langdradig. Een ding heeft dit boek in ieder geval bereikt: iedereen die nu een wc-deur ziet met het teken ‘bezet’ weet nu: wellicht zit er zich iemand te schamen. [Herman Kakebeeke]