Let it snow

In de fijnste verhalenbundels raken de afzonderlijke verhalen elkaar aan. Een personage is de achterneef van een ander personage. Ze kijken naar hetzelfde tv-programma. Ze lopen elkaar tegen het lijf op straat, excuseer, sorry, dag. Let it snow is zo’n verhalenbundel. Het geheel bestaat uit drie verhalen: ‘De Jubilee-expres’ van Maureen Johnson, ‘Een cheertastisch kerstwonder’ van John Green en ‘De beschermheilige van varkens’ van Lauren Myracle. Een vreselijke sneeuwstorm op kerstavond lijmt alles aan elkaar. ‘De Jubilee-expres’ begint op kerstavond en de dingen zitten Jubilee (de naam is geen grap) mee. Het is vakantie en ze is helemaal klaar voor het jaarlijkse smörgåsbord bij haar wonderboy-vriendje. Tot ze plots met de trein naar haar grootouders moet. De trein loopt vast in de sneeuwstorm en Jubilee strandt in een Waffle House, samen met een kudde cheerleaders en de charismatische tobber Stuart. Die redt Jubilee van loze kreten en handstandpiramides door haar mee naar huis te nemen. Jubilee zelf weet op dat moment nog niet dat Stuart precies is wat ze nodig heeft (en vice versa). In ‘Een cheertastisch kerstwonder’ is Keun ('kok en waarnemend assistent-bedrijfsleider' van het Waffle House) zodanig onder de indruk van al het cheerleadend geweld dat is komen binnenvallen, dat hij zijn vrienden optrommelt om het wonder te aanschouwen. JP, Duke en Tobin onderbreken hun James Bond-marathon en beginnen een helse tocht. Tegen beter weten in, maar hey, wat doe je als de vriendschap roept? Wanneer ze na een uitputtende race bij het Waffle House arriveren, kunnen Tobin en Duke enkel constateren dat niets nog is zoals het was. In ‘De beschermheilige van varkens’ is het kwaad geschied. Jeb (die met Jubilee op de trein zat en die 'half bewusteloos aan een tafeltje hing' toen Tobin en de zijnen in het Waffle House aankwamen) heeft zijn afspraak-van-de-laatste-kans met ex-liefje Addie gemist. Waarop Addie zich wentelt in zelfmedelijden en hete krokodillentranen huilt, tot haar vriendinnen haar duidelijk maken dat het uit moet zijn met het gejammer en gewee. Het personage van Addie (en bij gebrek aan plot daarmee ook het hele verhaal) schommelt tussen verwend nest, zeurpiet en drama queen, waardoor ‘De beschermheilige van varkens’ het minst interessante deel van de bundel is. Het mist de speelsheid, de lichtheid en de krakende intelligentie die ‘De Jubilee-expres’ en ‘Een cheertastisch kerstwonder’ boven de middelmaat doen uitstijgen. Lauren Myracle scherpt honger noch nieuwsgierigheid naar meer aan, terwijl de andere twee verhalen een prima inleiding zijn op de oeuvres van Maureen Johnson en John Green. Green doet in zijn 'cheertastische kerstwonder' datgene waar hij het best in is: waanzinnige dialogen schrijven en heerlijke personages opvoeren. JP, Duke, Tobin en Keun praten niet met elkaar, ze voeren een constant steekspel van ad rem commentaren en ironische opmerkingen. Dit zijn (jonge) mensen zoals ze alleen in feelgoodfilms en op tv bestaan. Je wou dat je zelf zo was. Je weet dat je diep van binnen zo bent. Maureen Johnsons Jubilee is in dat opzicht wellicht veel realistischer, maar blijft fascinerend. Ze is gevat, heeft gevoel voor humor en zet zichzelf vanaf een afstand te kijk. Hiermee vergeleken is Addie vooral een vervelend wicht. Wat zoekt die Jeb eigenlijk bij haar? Maar laat dat de pret niet drukken: Let it snow is complexloos vertier dat de bekende en grootste puberthema’s — liefde, seks, vriendschap, onzekerheid, spijt, pijn — schaamteloos op een hoop gooit. Het zijn dus niet de thema’s die de bundel boeiend maken. Die eer gaat naar de humor, de wit, de toon, het oog voor (absurde) details. Let it snow is warm en plezierig lezen en past — om in de sfeer te blijven — perfect bij een knapperend haardvuur, een grande latte en een portie hash browns.(Oh, en De boekendief van Markus Zusak krijgt een cameo.) [An Stessens]