De gevallen koning

Dat fantasy geen puur Engelstalige aangelegenheid is, bewijst de Duitse auteur Bernhard Hennen al een paar jaar met zijn succesvolle Elfen-serie. 'Drakenelfen' is de nieuwste trilogie binnen zijn universum en kan gezien worden als een prequel: het geheel speelt zich namelijk duizend jaar voor de andere boeken af.
In dit eerste deel, De gevallen koning, lopen verschillende verhaallijnen door elkaar. Artax, een jonge boer, is op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en wordt plots benoemd tot een van de zeven onsterfelijke grootvorsten. De mysterieuze elf Lyvianne wordt door haar drakenmeester op een geheime missie gestuurd, terwijl de draak zelf twijfelt over zijn macabere plannen. Ondertussen probeert de dwerg Galar, onbegrepen door zijn eigen volk, zijn strijd tegen de draken verder te zetten en wordt de elf Nandalee tegen wil en dank een van de uitverkorenen van de draken.
Hoewel dit alles zich afspeelt in een universum waar al eerdere boeken over zijn geschreven,. is dit eerste deel van de nieuwe trilogie perfect te lezen zonder voorkennis van de voorgaande boeken. Hennen heeft een extreem complexe wereld geschapen maar slaagt er moeiteloos is om zijn wereld uit te leggen zonder dat zijn personages daarvoor moeten vervallen in lange, kunstmatig aandoende uiteenzettingen over hun universum. Verschillende dimensies die van elkaar gescheiden worden door gouden paden in de duisternis, onsterfelijken, devanthars en regenboogslangen die heersen over de verschillende volkeren: binnen enkele pagina’s lijkt het allemaal bekend zonder dat Hennen ooit een expliciete uitleg heeft gegeven.
De personages die zijn boek bevolken, zijn uiteenlopend maar allemaal even interessant. Een hele kunst, want niet alle personages krijgen evenveel aandacht. Iedereen, van hoofdpersoon tot kleine bijrol, wordt echter uitgewerkt tot een gedetailleerde, herkenbare en aangename reisgezel doorheen het verhaal. Zo is de verhaallijn rond de melancholische Lyvianne misschien een heel stuk korter dan die van de andere sleutelfiguren, toch is er een hartverscheurende scene waarbij Lyvianne een offer brengt in de rivier, waardoor het personage een even diepe indruk achterlaat als de bijna continu aanwezige Artax. Het verhaal wisselt actie, avontuur, vriendschap en ethische en filosofische bespiegelingen af in een prachtige balans. Wordt op de ene pagina een luchtschip door een vijandige macht belaagd, reflecteert Artax op de pagina erna over verantwoordelijkheden die een leider zou moeten hebben voor zijn volgelingen. Deze bespiegelingen staan nooit in de weg van het verhaal, maar geven inzicht in de personages en hun drijfveren. Er kan dan ook alleen maar gespannen uitgekeken worden naar het vervolg van het verhaal in de komende twee delen. [Nivard Beumers]