Ren voor je kippenleven

Het achtste deel van ‘De kippetjes’, Ren voor je kippenleven, wordt spannend ingezet op de cover, waarop je twee angstig wegrennende kippen ziet die achternagezeten worden door een furieuze vos. 
Al van bij de eerste bladzijden zie je een bladvullende prent, waarbij de rode (hanen)kammen bijna ongemerkt overgaan in de klaprozen van het graanveld. Ook in de rest van het boek beslaan de vrolijk geschilderde prenten soms een hele pagina, dan weer staan ze tussen de tekstjes in. De eenvoudige, meestal goedgebouwde zinnen van één tot twee regels, zijn vooral geschikt voor zelfstandige lezers, die ook de inhoud van de vele dialoogjes goed kunnen vatten.
In dit deel maak je opnieuw kennis met de vertrouwde Karamel, Kukel, Nieshaan, Scharrel en Pedro de aalscholver, maar verschijnen ook enkele onbekende personages zoals de Thaise bokshaan Bangkok.
Wanneer de jonge kippetjes verstoppertje spelen in het bos, maken ze ruzie en vliegen ze elkaar zelfs in de ‘veren’ om de beste schuilplaatsen te kunnen bemachtigen. Enkele vossen maken intussen dankbaar gebruik van hun onoplettendheid om in deze chaos vijf haantjes te ontvoeren. De jonge vosjes nemen hen mee naar hun hol om aan hun vader cadeau te doen voor zijn verjaardag. Pas na een tijdje merken de andere kippetjes de verdwijning op.
Vriendelijk als ze zijn, bevrijden de kippetjes de onhandige Zorra, het zusje van de vosjes, uit een klomp waarin ze vastraakte. Ze is door het dolle heen als ze hen ziet en denkt dat het ook haantjes zijn die ze aan haar vader cadeau kan doen. De kippetjes laten zich gewillig gevangennemen, omdat ze enkel zo de weg naar het vossenhol kunnen vinden, dat in de griezelige diepte van een donker doolhof ligt.
Ondertussen vernemen de haantjes dat papa vos de haantjes niet zomaar wil opeten, maar wil laten vechten op leven en dood. Door een ingenieus idee van Karamel loopt alles toch nog goed af. De vraatzuchtige vossen worden verjaagd, de kippetjes vinden onverwachts toch een manier om uit het doolhof te raken en zelfs het monster wordt niet vergeten…
Het verhaal is doorspekt met ‘kippige’ uitspraken, zoals de spelletjes ‘pootbal’ en ‘haal je kuikens binnen’ en laat Nieshaan ‘bet een berstopte meus’ praten, wat zorgt voor een grappig effect. De kippetjes worden als erg jong voorgesteld, wat de herkenbaarheid ten goede komt. Tellen hebben ze bijvoorbeeld nog maar behoorlijk onder de ‘poot’ tot twintig. Daarna tellen ze met getallen zoals twaalf en dertig, dertien en dertig, dertien en veertig, dertien en vijftig enz.
De spanning wordt goed in stand gehouden, al wordt vader vos wel erg kwaadaardig afgebeeld. Zelfs als hij blij is met zijn verjaardagsgeschenk staat er een valse uitdrukking en heeft hij bloeddoorlopen ogen.
Christian Jolibois heeft al bij al een speels verhaal afgeleverd, maar de intertekstuele verwijzingen naar mythen zijn wel bij de ‘veren’ getrokken, wanneer ineens uit het niets de Minotaurus vernoemd wordt en er verder geen duiding bij volgt. [Katrien Maes]