De kippetjes, het beest en de ridder

Op het veld van een boer lopen heel wat kippetjes rond, die erge honger hebben. Hun vaders en moeders zijn op zoek gegaan naar voedsel, en Pedro de aalscholver doet dienst als babysit. Als er een andere familie arriveert, uitgemergeld van de honger, beseffen de kippetjes dat hun situatie er niet goed uitziet. Ze gaan zelf op zoek naar graan. Kukel, Karamel en Blater gaan apart op pad. Onderweg ontmoeten ze een andere kip, Caruso, die hun ouders in de herberg heeft gezien. Veel meer heeft Caruso niet te vertellen; hij is bang van een of ander monster. In de herberg heeft meneer Dapper het monster zelf gezien: het is een duivels beest, half slang, half haan en het is in staat om iedereen te ‘verglazen’ met zijn blik. Het kan alleen gedood worden door een haan die kraait, maar jammer genoeg is er tot nu toe geen enkele haan in geslaagd. Dapper weet wel dat de ouders van de kippetjes op weg zijn naar het kasteel.
In een soort interludium krijg je als lezer op dat moment een beeld van de andere haantjes die ook op weg zijn naar het kasteel. Zij ontmoeten het beest en een van hen wordt verglaasd. Karamel, Kukel en Blater komen hen tegen, maar merken dat ze niets meer kunnen doen. Ook de andere haantjes zijn ondertussen verglaasd. Lancelot, ridder van de Ronde Tafel geeft hen meer uitleg over het beest. Het gaat om een Basilisk, een kwaadaardig wezen dat gif spuit met zijn ogen. Het wordt geboren uit het ei van een haan dat wordt uitgebroed door een pad. De ridder is ervan overtuigd dat hij in staat is om de Basilisk te verslaan en neemt de vriendjes mee naar het kasteel. Kukel krijgt opeens een ingeving en snelt naar huis. Lancelot is nog maar net het kasteel binnengegaan of hij wordt meteen getransformeerd in een glazen ridder. De Basilisk gaat aardig tekeer, maar gelukkig verschijnt Kukel op het toneel met een zonnebril waardoor de Basilisk hem niet kan raken. Kukel trotseert verschillende aanvallen en kraait. De Basilisk sterft en de betoveringen worden opgeheven. Niet lang daarna valt alles weer in de plooi: er is opnieuw voedsel en Kukel wordt uitgeroepen tot held.
Het verhaal op zich is erg rommelig. Zo weet je als lezer eigenlijk niet goed welke kippen er nu alleen op uittrekken en welke niet. Dit moet je maar afleiden uit de illustraties, of merk je plots later in het verhaal. Het doelpubliek is nog wat te jong om deze conclusies al te trekken. Zij zullen al vlug de draad kwijt zijn of de personages met elkaar verwarren. De citaten van Zuster Karamel passen helemaal niet in het geheel en zijn verwarrend. Je hebt er geen boodschap aan dat zij, zonder aanwijsbare reden, zegt: ‘Ik zie… ik zie. De zon die graait naar het stof dat van de weg opwaait.’
De taal is onvoldoende aangepast. Woorden als ‘voddenbaal’ (op de illustratie staat een vogelverschrikker) of ‘huiver’ richten zich niet echt tot het beoogde doelpubliek van zevenjarigen.
Christian Jolibois trachtte enkele woordspelingen te maken. Zo krijgt Blater kippenwol in plaats van kippenvel en eten ze aan het eind van het verhaal pasta met basili…cum. Ook deze grapjes zullen aan de lezers voorbijgaan. Met veel cartoonachtige illustraties van Christian Heinrich. [Tanja Maes]