Blauw bloed

Hoofdfiguren in Aspes speurdersromans zijn Pieter Van In, diens assistent Guido Versavel en de jonge en bloedmooie procureur Hannelore Martens.Van In staat voor de onconventionele, eigengereide en koppige speurder. Niet te beroerd om tegen de schenen te schoppen van wie hij in functie van zijn carrière soms beter zou ontzien. Niet zelden ook een soort nagel aan de doodskist van zijn superieuren. Maar onmiskenbaar sterke resultaten boekend. Evenzeer levensgenieter als plichtsbewust politieman, zich in beide omstandigheden voor het volle pond gevend. En dat wil met deze verstokte Duveldrinker soms wat zeggen. De homoseksueel geaarde brigadier Guido Versavel fungeert als een soort tegenpool van zijn directe overste: attent, gereserveerd en punctueel; en hij treedt meermaals naar voren als een soort beschermengel voor Van In. Hun onderlinge verhouding maakt mee de charme uit van deze romans. Dat is net zo met de liefdesrelatie tussen Van In en Hannelore Martens, met wie hij inmiddels twee kinderen heeft. De zwakke kanten en kwetsbaarheid van deze drie spilfiguren wordt vaak laconiek in beeld gebracht.
Zij maken ook de dienst uit in Blauw bloed, het zesde boek reeds in de reeks. Het botert niet zo goed (meer) tussen Van In en Hannelore. Dat heeft zowel met een gebrek aan aandacht vanwege Van In te maken, als met de gevoelens die een gewezen grote jeugdliefde bij Hannelore losweekt. Tot grote ergernis van Van In, die geconfronteerd wordt met de moord op een hoge magistraat. Die toevallig de vader van Hannelores jeugdliefde blijkt te zijn. Het blijft trouwens niet bij die ene moord en de speurders raken verstrikt in een kluwen van familiale en amoureuze echtelijke en buitenechtelijke intriges, waarbij zelfs het Hof (de koning van nu, de prins van toen) zou betrokken zijn. Bovendien komt het leven van Hannelore aan een zijden draadje te hangen...
Het boek heeft dezelfde kenmerkende kwaliteiten als zijn vorige. Een complexe intrige en wervelende plot worden vakkundig uitgewerkt en liggen ingebed in een sfeervol ingekleurde couleur locale (met de stad Brugge voorop). Diverse verhaaldraden en invalshoeken wisselen elkaar in een hoog tempo af (onderbroken door de nodige cliffhangers) en worden tenslotte tot één geheel geregisseerd. Verwijzingen naar actuele maatschappelijke toestanden en naar de Belgische politiek en criminaliteit ontbreken niet. Zij worden met de nodige monkelende humor en zin voor relativering aangepakt. [Luc Lannoy]