De banneling

In dit derde deel uit Johan Vandeveldes reeks ‘Elfenblauw’ dreigt er oorlog voor Dunstrië en Cyndrië. Nu Lystar immers de monsterachtige Cornox, manifestaties van demon Garth, aan zijn zijde heeft, is hij een stap dichter bij zijn doel om zijn meester de heerschappij over het continent te bezorgen. Deze laatste zit echter opgesloten in het Juweel van Silnaris en om Farlog uit de amulet te kunnen bevrijden, heeft Lystar bloed nodig: dat van Sander, de jonge kroonprins van Cyndrië. Hij trekt met een enorm leger ten strijde en zonder hulp van de naburige volkeren zijn Dunstrië en Cyndrië kansloos. In de hoop het Elfenvolk en hun vroegere vijanden, de Sardeniërs, te overtuigen mee te strijden voor de vrijheid van Zuid-Sepira, trekken Sander en zijn vrienden naar alle uithoeken van het continent.
Afwisselend krijgen we informatie over het verloop van de verschillende missies. Het verhaal springt van de ene groep naar de andere op het moment dat het eerste gezelschap zich in nauwe schoentjes bevindt. Op die manier drijft Vandevelde de spanning op naar de ultieme cliffhanger toe. Ook houdt hij informatie voor de lezer achter tot op het meest opportune moment, wat eveneens bijdraagt tot de spanningsopbouw. Zo laat Astraea duidelijk merken dat Cedran een belangrijker persoon is dan hij lijkt, maar wie hij is en wat zijn rol is, wordt pas later in de roman duidelijk.
In De banneling wordt Sanders karakter verder uitgewerkt. Hij evolueert van een schuchtere twaalfjarige jongen tot een jongeman met een koninklijke uitstraling. Waar zijn blinde idealisme in De vallei van de goden tegenover Caldrics levenswijsheid werd geplaatst, wordt deze nu afgespiegeld tegenover de praktische overwegingen van Astraea, die handelt met het oog op het grote goed.
Verder worstelt de jonge kroonprins met het feit dat hij zijn familie nooit heeft gekend. Astraea krijgt hier een vervangende moederrol toegekend. Op dit gegeven wordt echter een aantal keer te nadrukkelijk gewezen. In De banneling worden gevoelens die al duidelijk worden uit de woorden en acties van de personages, wel vaker nog eens expliciet samengevat. In een passage waarin Sander denkt dat zijn beste vriend Taryn jaloers is op zijn mooie harnas, en deze laatste jongen duidelijk maakt dat hij enkel bedrukt is omdat hij bezorgd is, wordt nog eens toegevoegd: ‘hij begreep nu dat Taryn eerder bezorgd was dan jaloers’.  
De roman biedt geen bijster orgineel verhaal, maar dit wordt goedgemaakt door de spanning en de leuke woordspelingen. Enkele voorbeelden zijn het woord 'roesgras' en de link die gelegd kan worden tussen de ijzeren paarden van de vijand en de uitdrukking ‘stalen ros’. Verder is ook de passage waarin met een knipoog verwezen wordt naar de in onze cultuur bijna vanzelfsprekende relatie tussen kabouters en paddenstoelen, leuk gevonden. In de passage waarin Berik langs een paddenstoelenkwekerij in zijn dorp loopt, krijgen we de volgende zin: ‘Sommige exemplaren waren zo groot dat een heel kaboutergezin erin kon wonen. Dat was natuurlijk onmogelijk, want voor je alles goed en wel had ingericht, zou je huis al aan het wegrotten zijn.’
Al met al een geslaagd derde deel in de reeks ‘Elfenblauw’. [Ilse Moens]