Sint en de pakjesdief

Sinterklaas heeft het niet gemakkelijk. Gelooft sowieso al maar een klein deel van de bevolking in hem (ook nog het deel dat geen democratische inspraak heeft, niet zelf haar kleding uitkiest en dient te luisteren naar anderen), wordt hij in Sint en de pakjesdief ook nog eens aangevallen door een kabouter die hem oneerlijk vindt en pleit voor gerechtigheid. De kabouter vindt dat hij, omdat Sint nooit bij de kabouterkinderen langskomt, stuiterballen, snorren en speelgoedauto’s mag meenemen uit het pakjeshuis. Voor de kabouterkinderen zijn dat voetballen, pruiken en trapauto’s. ‘Stelen’ noemt de Sint het. ‘Gerechtigheid,’ vindt de kabouter. Bovendien: de kabouter heeft óók een rode puntmuts (‘een mijter!’), een rood pak (‘een tabberd!’) en een witte baard (‘Maar mijn witte baard is met krullen. Dat is veel mooier.’) en kan dus best, net als de echte goedheilig man, een held zijn. De ruzie mondt uit in een huilend kaboutertje dat de strijd opgeeft. En dan komt Sinterklaas met een klein reuze-idee: de Kabouterklaas.
Sint en de pakjesdief verscheen onder de naam Sint en de cadeautjesdief al in 2010, in een serie Sinterklaasprentenboeken van koffie- en theeproducent Douwe Egberts in samenwerking met supermarktketen C1000. Bekende Nederlanders als Paul de Leeuw, Herman van Veen en, voor dit boek, Martine Bijl, verbonden zich aan de actie. Gelauwerde illustratoren als Thé Tjong-Khing en Ingrid en Dieter Schubert werkten mee. Zeer terecht is het boek in een nieuw jasje gestoken en opnieuw uitgegeven bij De Fontein. Dit is namelijk een boek over Sinterklaas dat écht aanspreekt, dat écht leuk is en dat een origineel verhaal vertelt. Zowel de jonge lezer als de oudere voorlezer zal zich dit prentenboek heugen na lezing, vooral door de vrolijke, kleurrijke tekeningen van Loes Riphagen waarin enorm veel grappige details te vinden zijn die óf perfect aansluiten bij de leefwereld van kleine kids óf de volwassene laten grinniken. Zo heeft de Sint een pot met ‘mijn eerste pepernoten’, telt hij op een zelfgetekende kalender af hoeveel nachtjes het nog slapen is tot zijn verjaardag, speelt hij in pyama met zijn trein en draagt hij Mickey Mouse-sokken en All-Stargympen. Tegelijkertijd staan er in de boekenkast een aantal zelfhulpboeken: eentje over kerst, eentje met de titel Hoe werkt een boot en een derde met op de kaft De vrouw. Zou die arme man na zoveel jaar nóg niet weten hoe vrouwen in elkaar zitten? 
Verder laat Riphagen de slaapkamernachtdieren uit haar debuutprentenboek terugkomen in de potloodtekeningen, die geschetst zijn tegen een aquarelle achtergrond, en krijgt de kerstman er nog even van langs op een dartbord. De prenten geven het verhaal letterlijk en figuurlijk kleur. Niet dat het anders te dunnetjes was, maar Riphagen weet het boek van ‘wel aardig’ te doen uitstijgen naar ‘zeer geslaagd’. Sint en de pakjesdief is een mooi en humoristisch boek dat wat prijs-kwaliteitverhouding betreft al zeker boven andere Sinterklaasboeken verkozen moet worden! [Linda Ackermans]