De laatste beschermer

Artemis Fowl is aan zijn achtste avontuur toe en heeft een ware metamorfose ondergaan sinds het begin van de reeks. Het feit dat hij niet langer de kille, berekenende meestercrimineel is die hij aanvankelijk was, werd al eerder duidelijk. In De tijdparadox bijvoorbeeld, werd Artemis tegenover zijn jongere zelf geplaatst, wat de verandering in zijn persoonlijkheid duidelijk aan het licht bracht. Ook in De laatste beschermer wordt hier aandacht aan besteed. Al van bij het begin zit hij bij de psychiater, die hem behandelt voor zijn Atlantiscomplex, en zijn rapport luidt als volgt: 'Artemis Fowl, ooit door zichzelf tot jeugdig crimineel meesterbrein uitgeroepen, geeft nu de voorkeur aan de term jeugdig genie. Hij is blijkbaar veranderd.'
In De laatste beschermer wordt Artemis ontslagen uit de psychiatrie, waarna hij meteen weer de strijd moet aangaan met zijn nemesis, Opal Koboi. Zij wil nog steeds de wereld veroveren en de mensheid uitroeien. Om haar bij te staan in haar strijd wekt ze de Berserkers, een elfenleger dat begraven ligt op het landgoed van de Fowls.
De romans rond Artemis Fowl balanceren op de rand van het absurde en het onzinnige. Deze absurditeit vinden we zowel in het spitsvondige taalgebruik, bijvoorbeeld in de woordspelingen, als in de plotontwikkeling. Over het algemeen weet Eoin Colfer hiermee zijn reeks een groot komisch gehalte te geven. Bij momenten wordt de lijn echter overschreden en dan leidt de absurditeit tot verwarring en een enkele keer zelfs tot ergernis. Zo zijn bijvoorbeeld de scènes rond Turf Graafmans wel erg grotesk en platvloers. Colfer weet De laatste beschermer wel de nodige diepgang mee te geven. Wanneer de verteller bijvoorbeeld de gevolgen van Opals verwoesting aanhaalt, worden enkele dieperliggende thema's aangekaart, waaronder de afhankelijkheid van technologie. Ook wordt verwezen naar de consumptiemaatschappij en de milieuschade die de mens veroorzaakt: 'Gemeenschappen trokken zich terug en gingen weer zelf voedsel verbouwen dat ze ook echt opaten, in plaats van er mechanisch al het goede uit te halen, dat met toevoegingen en al in te vriezen en naar andere continenten te verschepen.'
De laatste beschermer zou het laatste deel uit de reeks zijn. De manier waarop wordt teruggeschakeld naar de beginlijnen geeft de indruk dat de serie mooi wordt afgewikkeld. Het einde is echter open en er blijven heel wat vragen onopgelost, wat de lezer de ruimte laat zelf te beslissen hoe het verhaal afloopt voor de personages. [Ilse Moens]