Herinnering aan mijn droeve hoeren : roman

Als je negentig bent kan worden aangenomen dat er in de hormonale huishouding een soort evenwicht is opgetreden, aangepast aan de onomkeerbare druk van de jaren. Maar de krasse negentiger die de auteur als vertellerfiguur opvoert, heeft dat stadium klaarblijkelijk nog niet bereikt. Voor zijn verjaardag wil hij zichzelf trakteren op een jonge maagd omdat zoiets "vanuit het heden gezien het begin was van een nieuw leven op een leeftijd waarop de meerderheid van de stervelingen al dood is". Hij wordt op zijn wenken bediend en krijgt in bed een meisje geserveerd van amper veertien, een slapend wezentje zo fragiel en broos dat zij -- zonder woorden, alleen maar door er slapend te zijn -- de oude knar spiegelt aan de fragiliteit en de beperktheid van zijn negentig onherroepelijk voorbije jaren. Hoe meer nachten hij met haar doorbrengt, zij meestal slapend en hij nagenoeg zonder haar aan te raken, des te meer raakt hij op haar verslingerd, maar op een volstrekt onvoorziene manier. De negentiger, die nooit verliefd is geweest, die alleen met hoeren in het rond krasselde en bitter weinig van het leven terecht bracht, ontdekt nu dingen die de moeite waard zijn, zeg maar de liefde met een grote L. Op meesterlijke wijze leidt de auteur de oude grijsaard doorheen de verschillende stadia van bewustwording die opgeroepen worden door zijn confrontatie-zonder-woorden met de pure onschuld die het meisje verpersoonlijkt. En dat zonder overbodige poespas van woorden: het ongecompliceerde verhaal vertelt alles, het spreekt helemaal voor zichzelf, en dat kunnen alleen de besten. [Hugo Van Hoecke]