Een moordenaar die met vogels praat : integraal

In het eerste deel van deze strip leerden we de jonge Blaise Van Noppen kennen, die als kind met zijn dove moeder naar een kleine gemeente in de Ardennen verhuisde. Vijfentwintig jaar later zien we hem terug, pas vrijgelaten na een celstraf voor moord. De zwijgzame man keert terug naar het huis van zijn overleden moeder en stuit op vijandigheid. De moordenaar, een vogelliefhebber en daarom ook Goudhaantje genoemd, vestigt zich in een boomhut in het bos.

In dit tweede en slotdeel wordt hij in zijn eenzaamheid gestoord door de jonge Camille. Goudhaantje heeft haar verzorgd na een val in het bos en ze blijken de passie voor vogels te delen. De moeder van het meisje was echter ook Blaises grote liefde en vice versa, maar ze koos voor zekerheid, bij de huidige burgemeester van het dorp. De vriendschap tussen Camille en de gebrandmerkte moordenaar zet de spanningen op scherp en brengt oude geheimen naar boven.

Meer nog dan in het vorige album domineren de vogels en de vogeltekeningen deze strip. Vooral op de eerste pagina's lijken de dialogen uit een vogelgids te komen en dat stoort. Terwijl Servais tot hier toe het evenwicht had weten te bewaren en de vogels als een soort decor had gebruikt, gaan ze nu met de volledige aandacht lopen en is de afhandeling van de minimalistische maar geladen en geloofwaardige dorpssoap veeleer bijzaak geworden.

Al zijn de vogeltekeningen door hun schoonheid zeker niet storend, toch resulteert die accentverschuiving niet in een sterk stripverhaal. De zwarte ooievaars, waar het om draait in het leven van Blaise en later ook Camille, krijgen achteraan nog uitgebreid aandacht in een dossiertje, waarin ook de andere optredende vogelacteurs aan bod komen. Origineel opzet maar niet helemaal geslaagd als verhaal. [Wilfried Poelmans]