In woelige waters

Veelschrijver Raoul Cauvin blijft de tekenaars van gagreeksen van scenario's voorzien. De ene reeks straalt al meer kwaliteit uit dan de andere. In 'Agent 212' bewaakt Arthur al 26 albums lang de openbare orde van zijn dorp, net als het niveau van de grappen, met wisselend succes.
Agent 212 is de champetter die politieman is geworden, de uniformman die ieders vriend wil zijn, die voor iedereen in de bres wil springen maar even vaak het deksel op de bolle neus krijgt. Hij heeft het hart op de juiste plaats en dat hart klopt voor zijn job. Zelfs tijdens een ontspannend moment in bad waant hij zich op een kruispunt terwijl hij het verkeer regelt; hij blijft op zijn post ondanks de veelvuldige regenval. Foutparkeerders, een bomensnoeier die de veiligheidsregels aan zijn laars lapt en kinderen die vuurwerk afsteken krijgen een flinke bolwassing, maar ook nu wordt zijn beroepsijver niet beloond. Zijn grootste belager is echter schoonmama. Zij pikt het nog steeds niet dat dochterlief met zo'n nietsnut is getrouwd. Te pas en te onpas laat ze Arthur weten dat hij een zielenpoot is die elke promotie misloopt. Tijdens een nacht vol vallende sterren wenst ze haar schoonzoon naar de vuilnisbelt, tijdens een logeerpartij manoeuvreert ze hem naar het tuinhuis. En tijdens een undercoveractie van de arme Arthur ? als punker infiltreert hij in het milieu van graffiti ? herkent ze haar schoonzoon en jaagt ze de hele bende tegen hem in het harnas. Arthur komt voor de zoveelste maal gekreukt en gedeukt uit het avontuur. Blijkbaar heeft agent 212 negen levens, want telkenmale kruipt hij uit zijn ziekbed of herstelt hij wonderwel van de vele letsels. Hij verdrinkt bijna wanneer hij met zijn combi bovenop een brandkraan terecht komt, hij komt de beet van een gifspin te boven en samen met zijn vrouw overleeft hij een weekeinde in de natuur ondanks bijtende beesten, een bosbrand, een blikseminslag en een modderlawine. De volgende morgen trekt Arthur blijgezind opnieuw zijn uniform aan en nadien weer uit om samen met zijn collega's te poseren voor de naaktkalender van de compagnie.
Agent 212 lijkt nog lang niet de pensioengerechtigde leeftijd bereikt te hebben. Soms is dat goed nieuws, maar vaak ook, wanneer de gags oubollig en pointeloos de bladzijden vullen, is het vooral geen prettig vooruitzicht. [Werner Verrelst]