De getalenteerde meneer Ripley : roman
Patricia Highsmith
Patricia Highsmith (Auteur), Stella Bromet (Vertaler), Jan De Wijer (Vertaler)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij De Arbeiderspers, © 2020 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : SPANNEND : HIGH |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij De Arbeiderspers, © 2020 |
VOLWASSENEN : ROMANS : HIGH |
H.J.M. Bartelink-Hoos
Patricia Highsmith (1921-1995) wordt gezien als dé schrijver van thrillerklassiekers, met de dader als invalshoek. Naar aanleiding van haar 100e geboortedag worden haar boeken opnieuw uitgegeven in herziene taal (vertaling Stella Bromet, revisie Jan de Wijer). In dit boek gaat het om de schijn van geluk in Amerikaanse buitenwijken. In de persoon van Vic zien we een man die ogenschijnlijk alles accepteert van zijn vrouw, maar uiteindelijk daarin gruwelijk ontspoort. Het boek verscheen in 1957 en blijkt niets te hebben ingeboet aan actualiteit en lezenswaardigheid! Nieuwe uitgave van een klassieker uit de thrillerwereld, die tevens een psychologisch portret is. Nog altijd zeer de moeite waard.
Yolanda Entius
ru/eb/06 f
De huwelijksroman bij uitstek is een toneelstuk: Who's Afraid of Virginia Woolf? van Edward Albee, óf - met Elizabeth Taylor en Richard Burton als Martha en George - een film. Ze waren ook in het echt met elkaar getrouwd, zouden scheiden, hertrouwen en weer scheiden, maar zijn voor eeuwig aan elkaar gekoppeld door die film waarin ze elkaar verbaal afmaken. Patricia Highsmith móét hem hebben gezien. Vic en Melinda uit Stille wateren doen onmiskenbaar aan George en Martha denken.
Krap dertig zijn ze en nu al gevangen in een liefdeloos huwelijk. Vic is anders. Hij heeft geen televisie, wél wandluizen en slakken (wier 'volmaakte liefdesspel' hij bestudeert), en een uitgeverij die niet rendeert. Dat hoeft ook niet, want Vic is rijk. Ook Melinda was, toen hij haar huwde, 'anders dan anderen'. Nu ziet hij dat 'de burgerlijkheid van het getrouwdzijn meer is dan haar aangeboren opstandigheid verdragen kan.' Ze wonen in een provinciestadje, waar ze naar 'de club' gaan en laten zich op 'cocktailparty's' vollopen met drank. Maar die kan de leegte niet vullen.
Begin twintig was ik, toen ik Deep Water las. In een kraakpand, bij een vuurtje in een oliedrum. Nooit zou ik trouwen, nóóit. Het huwelijk van mijn moeder was een hel. 'Ach', zei zij, 'ieder huisje heeft zijn kruisje'. Maar elk kruis is anders, preciseerde Tolstoj - op eigen wijze uiteraard. Dat van Vic en Melinda schuurde aan mijn tanden.
Onder een fondant van vriendelijkheid maken ze er een sport van elkaar te treiteren. Melinda is serieel ontrouw. Steevast sleept ze haar bewonderaar mee naar huis, waar ze wacht tot Vic zijn bed opzoekt (het stel slaapt apart) om haar gang te kunnen gaan met zijn rivaal.
Terwijl de whisky rijkelijk vloeit, babbelt het trio er urenlang gemoedelijk op los, want Vic wacht ook. Net zo lang - desnoods tot aan het ontbijt - tot Melinda's minnaar ladderzat vertrekt. Niet dat hij jaloers is; hij gunt de preutse lul-de-behanger gewoon geen carte blanche. Trots is hij ook al niet. 'Ik heb geen trots, dacht hij trots. Hij zei dat vaak tegen Melinda omdat het haar irriteerde.' En dat Melinda bij hem zou blijven om zijn geld, laat hem siberisch. 'Zijn wieg had toevallig in een bepaald huis gestaan, en waarom zou ze er, als Vics vrouw, dan niet evenveel recht op hebben?'
Pas als hij het gevoel krijgt de risee te worden van het stadje, krakeleert het glazuur en krijgen we zicht op wat er schuil gaat achter zo veel eigenzinnigheid. Op een party, waar iedereen verkleed gaat - Vic als Tiberius, Melinda als Cleopatra - belandt hij samen met de jongste aanwinst van Melinda in het zwembad. Gestuurd door ongekende krachten grijpt Vic zijn kans.
Cleopatra? Was dat niet die film waar Burton en Taylor elkaar hebben ontmoet? Jazeker. En toch zat ik ernaast. Who's Afraid kwam in 1962 uit, de film nog later: 1966, terwijl Deep Water al in 1957 is verschenen.
Veel is er veranderd sinds die tijd, veel ook niet. Mijn gelofte ging op in rook. Ik ben een stel nu en óns kruisje is sinds kort een kroontje. Wij geven graag etentjes, maar vanwege de maatregelen kan dat niet meer. Avonden lang soms, zitten we samen op de bank, te kijken naar een livestream. Nog even en we staren, met een cocktail in de hand, naar de relletjes op tv.
Vert. Stella Bromet. Arbeiderspers; 272 blz. € 20.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.