De strijd om de magische wens

‘Weeral een (jeugd)boek geschreven door een celebrity’, dacht ik toen ik De wensspreuk van Chris Colfer, acteur uit de tienerserie Glee, in handen kreeg. De ijzersterke proloog trok me echter meteen mee in het verhaal. De wensspreuk gaat over de tweeling Alexandra en Koen, die door het plotse overlijden van hun vader door een erg moeilijke en verwarrende periode gaan. Ze zijn opgegroeid met sprookjes en hebben mooie herinneringen aan de verhalen die voornamelijk hun vader vertelde. Hun grootmoeder geeft hen op hun verjaardag een waardevol geschenk: het sprookjesboek waaruit ze vroeger altijd werden voorgelezen. Dan ontdekken Alexandra en Koen dat er iets vreemds aan de hand is met het boek, en vooraleer ze het goed en wel beseffen, bevinden ze zich in de wereld van Roodkapje, Doornroosje, Sneeuwwitje, Assepoester, de Kleine Zeemeermin en allerlei elfen en feeën. Maar ook de Boze Stiefmoeder, de afstammelingen van de Grote Boze Wolf en gevaarlijke trollen en kobolden bevolken de sprookjeswereld. Het wordt een hele opgave om heelhuids uit de sprookjeswereld terug te keren. En: willen ze dat ook wel allebei?
De wensspreuk is een spannend verhaal dat je meetrekt in een andere wereld, niets meer of niets minder. Het is een toegevoegde waarde dat de lezer bekende sprookjesfiguren tegenkomt, voornamelijk na hun ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’. Zo blijkt dat Doornroosje serieuze moeilijkheden ondervindt om haar koninkrijk na honderd jaar slaap weer op gang te krijgen, of wordt Assepoester moeilijk aanvaard als nieuwe koningin door haar onderdanen. Sneeuwwitje ligt dan weer in de knoop met haar verleden en probeert wanhopig haar Boze Stiefmoeder te begrijpen, en Roodkapje blijkt een narcistische egoïst, verteerd door liefdesverdriet. Colfer had wel meer zorg mogen besteden aan het slot: alle puzzelstukjes vallen mooi in elkaar — soms op een voorspelbare manier —, maar het gaat wel erg snel en ook wat stuntelig. Een storende factor daarbij, gedurende het hele boek trouwens, is de schrijfstijl en de slordige redactie bij de vertaling, met veelvuldige (typ)fouten en wringende en/of foutieve zinsconstructies. Letterlijke vertalingen als ‘Voor jullie informatie’ storen, net zoals Colfer stuntelige beschrijvingen: ‘Jaap weerde de pijlen af met het zwaard. Het werd steeds moeilijker; de pijlen kwamen in steeds hoger tempo op hem af. Een van de pijlen die hij van zich afsloeg kwam achter de Jager terecht. De Jager gromde en bleef stokstijf staan. Zijn ogen puilden uit en hij viel languit voorover. De pijl was afgeketst via de muur achter hem en stak nu uit zijn rug. De Jager was dood.’
Niettemin biedt De wensspreuk een leuk, escapistisch verhaal, geleid door een spannende zoektocht en vol ontmoetingen met oude bekenden en genoeg zelfrelativerende humor van de twee tienerhoofdpersonages, die maar al te goed beseffen dat ze zich in een uitzonderlijke situatie bevinden. [Tine Verachten]