Ik ben Steef

Twee kleine papegaaiduikers ontmoeten elkaar, maar er is een probleem, ze heten allebei Steef. Dat zorgt voor een concurrentiestrijd om aan te tonen wie het meest recht heeft op zijn naam. Aanvankelijk gaan ze om ter eerst, om ter best, om ter sterkst ... presteren om te bewijzen dat ieder toch meer Steef is dan de ander. Wanneer dat niet overtuigend is, gaan ze elkaar beledigen, maar daar worden ze allebei onzeker en verdrietig van. Ze leggen de ruzie bij, aanvaarden dat ze allebei Steef heten, tot ... er een derde papegaaiduiker aankomt die ook beweert Steef te heten.

Blauw, geel, rood en oranje voeren zeer overtuigend de boventoon in dit felle prentenboek. Je wordt, hoewel het thema niet zo leuk is, toch goed gezind, alleen al door het zonnige karakter van de illustraties. Heel sober en eenvoudig zijn de tekeningen, zodat de aandacht ten volle gaat naar de ruziënde papegaaiduikers, die naast dezelfde naam hebben er ook bijna hetzelfde uit zien. Toch slaagt Morag Hood erin om veel emotie in deze kleine diertjes te brengen en is het bijzonder grappig wanneer Steef even wil checken of hij echt naar poep ruikt. Zeer krachtig vind ik de twee volledig witte bladzijden met enkel de twee 'Steefs' in een uiterst hoekje op het moment dat ze 'sorry' tegen elkaar zeggen. Op de laatste pagina wordt er in een viertal zinnen uitleg gegeven over papegaaiduikers waar ook de beide Steefs hun deel opeisen en zo hun reputatie tot op het einde waar maken.