Met zicht op zee : aan zee : veertig jaar later

"De zee is mijn tuin", zegt Eric de Kuyper. "Ik ga er op de meest onmogelijke momenten even wandelen. Vaak observeer ik haar vanuit mijn kamer. Je zou denken dat het om een monotoon landschap gaat, maar de zee is nooit dezelfde. Soms ruist ze me 's nachts wakker, maar dat geeft niet. Ik vind haar aangenaam klinken." Wat levert de vergelijking met veertig jaar geleden, toen De Kuyper zijn vakanties aan Oostende doorbracht, op? "'Aan zee' was de euforie van stad en zee", zegt De Kuyper. "Die enorme ervaring van mijn kindertijd is voorbij. In de plaats is verinniging gekomen. Ik vergelijk het met de liefde, waar de euforie van het eerste uur plaatsmaakt voor grote kennis en diepgang. Ik heb een heel andere kijk omdat ik veranderd ben. 'Zicht op zee' is dus ook een heel ander boek geworden." "Ik stelde me de vraag wat er zo fascinerend aan de zee is voor de Belg? Als het mooi weer is, komen ze zeker. Maar zelfs als het grijs en grauw is, wandelen er mensen over de dijk of aan het strand. Het is een vreemd soort gedrag en het fascineerde me om die fascinatie al schrijvend te onderzoeken." "Wat mijzelf fascineert is de combinatie van herinneringen die ik aan Oostende heb, de steeds andere zee en de uitzonderlijke positie van de stad. Voor ik er een studio kocht, heb ik Oostende wel een weekje getest. Ik heb de slechtste periode, februari, uitgekozen en het lukte." "Twintig of dertig jaar ben ik niet in Oostende geweest. Op twee opnamedagen voor een film waarin ik de Koninklijke Galerij en het station wou na. Verder was er geen aanleiding. Mijn zus woont wel in de omgeving, maar ik heb niet zoveel contact met mijn familie. Nu ik weer meer in België werk, leek het me niet meer handig om telkens op en neer naar mijn vroegere woonplaats Nijmegen te pendelen. "Ik moet iets met die zee doen", zegt de schrijver, vanuit zijn studio in het kolossale gebouw 'Résidence Royal Palace', de zee inturend. "Schrijven, fotograferen, wandelen of tekenen." 'Zicht op zee' trekt een monument op voor Oostende. "Dat is mijn verantwoordelijkheid. Ik heb in België te weinig schrijvers gezien die ergens trots op zijn en er met liefde over schrijven voor het te laat is", zegt Eric de Kuyper. "Ik heb een project ingediend voor het Koninklijk Paleis, dat er verloederd bijhangt. Een stuk promenade bij die fraaie zuilengalerij is zelfs niet meer toegankelijk. Ik zou er graag een openbare bibliotheek in onderbrengen. In het paviljoen zou ik films van Chaplins draaien, voor als het regent aan zee. En er moet ruimte zijn voor een expo over de Belle Epoque. De Koning Boudewijnstichting heeft het project goedgekeurd en de stad Oostende zag het aanvankelijk ook zitten, maar blijkt een concessie te hebben gedaan om er een soort lunapark, zoiets als het Zottekot in Antwerpen van te maken. Vergelijk het met een disco in het Antwerpse stadhuis!" Ook de verloedering van het Casino-Cursaal doet De Kuyper opveren. "Het oude gebouw van de Antwerpse architect Leon Stijnen is mooi. Het staat er natuurlijk vijftig jaar en heeft opfrissing en nieuwe belichting nodig, maar er zitten prachtige ruimtes in. De alternatieve ontwerpen van bOb van Reeth en de anderen zijn gelukkig verworpen. Volgens de jongste berichten zou het nu aan- en verbouwen worden. Typisch Belgisch."