Wetenschapsfilosofie voor geesteswetenschappen

Deze zeer degelijke inleiding in de 'geesteswetenschappen' geeft niet alleen een overzicht van de verschillende visies, modellen voor (het statuut van) de geesteswetenschappen, maar biedt de menswetenschapper of werknemer in de sociale sector een inkijk in de geschiedenis van de theoretische achtergronden waartegen zijn dagelijks professionele handelen zich afspeelt. De inleiding toont het ontstaan van de rationaliteit, haar vernauwing tot wetenschap, het verschijnen van wetenschappelijkheid als demarcatiecriterium -- dus als speler in het bepalen van de norm voor geldige kennis of betekenis -- en uiteindelijk, aan de drempel van de 20e eeuw, het gekende schisma waar geesteswetenschappen als evenwaardige partner emancipeerden uit het hardnekkige paradigma van de (natuur)wetenschap. Nu is inmiddels dat onderscheid ook weer onhoudbaar gebleken. Het corpus vangt echter aan bij het logisch empirisme en Popper, en houdt niet op dan na het postmodernisme. Komen aan bod: de historisering bij Quine, Kuhn en Foucault, de hermeneutische traditie waar de geesteswetenschappen pas een echt statuut vonden, het structuralisme en haar banden met de kritische theorie. Het boek volgt niet steeds de chronologie, dit om didactische redenen. Elk hoofdstuk sluit af met een résumé. Achteraan staat een verklarende woordenlijst; de woorden daarin komen voor in de tekst en worden er voorafgegaan door een asterisk. De bibliografie bestaat niet uit een paginalange lijst boektitels, maar per hoofdstuk en verder per topic uit een zeer beperkte, maar doordacht selectieve aanbeveling. Een kwaliteitsvol handboek en naslagwerk. [Erik Meganck]