Goed verhaal : werkboek over lezen
Remke Van Veelen
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Vassallucci, 2002 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VEEL |
31/12/2003
Remke van Veelen is een debutante in de Nederlandse literatuur. Haar eerste roman Ellen Ellen maakt de vraag naar de efficiëntie van schrijversrichtingen aan dag- of avondscholen brandend actueel. Op de achterflap van haar eersteling kokketeert ze nl. een beetje met het feit dat ze literaire vorming heeft gestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Ellen Ellen is in mijn ogen echter verre van een pluim op de hoed van die hogeschool. Verhalen over meisjes in hun pubertijd doen het vaak erg goed. Fragiele bewoordingen, aangrijpende drama's, soms een tikje lesbische liefde, vaak kommer en kwel en in het algemeen veel ontluisterende gevoelens en emoties: op zijn tijd erg te pruimen, denk maar aan het wereldsucces dat Jeffrey Eugenides met The virgin suicides bij elkaar schreef. Het lijkt er sterk op dat Van Veelen hetzelfde heeft trachten te doen; daarin slaagt ze echter niet in het minst.
Hoofdpersoon en verteller van Ellen Ellen is een ietwat aanstellerig meisje dat op een dag vertrekt naar Australië, waar ze zichzelf hoopt terug te vinden, en haar leven weer op een rijtje hoopt te krijgen, nadat haar beste vriendin Ellen aan anorexia is overleden. Het boek is één lange afwiseling van scènes in het heden, in Australië, en terugblikken naar het verleden, die zich dan bijna uitsluitend om en rond Ellen afspelen. Er zijn echt weinig kwaliteiten aan dit debuut toe te schrijven. Niet alleen is de stijl houterig en hakkerig, het woordgebruik bij momenten hemeltergend en de afwikkeling van de verhaallijnen ofwel tot op de naad voorspelbaar ofwel compleet onlogisch. Dat de terugblikken een meisje aan het woord laten dat wat puberaal gedrag maar net boven de kindergrens uitstijgt, tot daar aan toe, maar dat de uitweidingen in het heden een hoofdpersonage aan het woord laten dat soms volwassen is, dan weer puberaal en soms ronduit jong en klein; geen mens die er wijs uit raakt. Van Veelen schrijft ook zo schaamteloos expliciet. Als ze de opkomende anorectische neigingen van Ellen wil laten doorschemeren, gaat het als volgt: "'Ik wil met de perfecte jongen zoenen en zelf ook perfect zijn'. Ik snap niet wat ze bedoelt. Wanneer is een jongen perfect? Wanneer is zij perfect? Hoe lang moet ik dan nog wachten?" En één pagina verder: "Je kunt altijd doen alsof. Als je zelf denkt dat je perfect bent, zullen anderen dat dan uiteindelijk ook gaan denken? Als ik perfect zou zijn, zou Ellen mij dan leuker gaan vinden?" Etc. Etc. Etc. Ronduit ergerlijk is het truukje dat Van Veelen uithaalt om de twee vriendinnen over de grenzen van de dood heen met elkaar te laten converseren. Nu en dan duiken er doorheen de flashbacks vragen en bedenkingen in kapitalen op, gericht aan Ellen. Genre: "Waarom kijk je me zo streng aan, Ellen?" Of "Ik zou willen dat je hier was, dan zou ik mijn tong naar je uitsteken". Om er maar een paar te citeren.
Verder valt er weinig over dit boek te vertellen: het hoofdpersonage reist wat heen en weer tussen jeugdhotels in Australië, wordt eventjes erg ziek maar maakt eigenlijk geen enkele noemenswaardige catharsis mee. Op het einde van het verhaal is ze nog steeds even mager en ongezond als ze was toen ze uit Nederland vertrok, alleen is ze nu duidelijker voor de mannen dan voor de vrouwen. Want ook het 'probleem' van die onzekerheid moest ze zien te overwinnen. Het boek eindigt met dezelfde twee regels als waarmee het begint (o gruwel). "Wat er gaat gebeuren weet ik niet. Ik heb het gevoel dat er wel eens iemand op mij zou kunnen wachten." [Max Temmerman]
Gonny Biezeveld
Romandebuut van Remke van Veelen (1978). De hoofdpersoon Elke, een jonge vrouw, verliest haar beste vriendin Ellen aan anorexia. Elke gaat dan als backpacker naar Australië. Tijdens die reis hervindt ze zich langzamerhand, kan ze afstand nemen van Ellen, die een erg grote invloed op haar leven tot dan toe heeft gehad, en gaat ze haar eigen lichaam accepteren. Het verhaal is opgebouwd uit korte stukjes, spelend in heden en verleden, die weer zijn geschreven in korte zinnen. Elke wendt zich in gedachten regelmatig tot Ellen; die stukjes zijn in kapitalen gezet. Het geheel maakt een wat fragmentarische indruk, maar al met al is het wel een aansprekend en overtuigend verhaal over lichamelijke en seksuele identiteit en over vriendschap. Aardig omslag met foto van Van Veelen achterop. Paperback; kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.